Λίγες εβδομάδες μετά την πτώση της Σεβαστουπόλεως στις 4 Ιουλίου του 1942, ο Krupp δώρισε το πρώτο Schwerer Gustav στον Χίτλερ. Ήταν μια έμπρακτη απόδειξη της υποστηρίξεώς του στον Φύρερ και της πίστεώς του στο Τρίτο Ράϊχ. Η βιομηχανία του θα δεχόταν πληρωμή μόνο για τις επόμενες παραγγελίες. Εν συνεχεία, το πυροβόλο μεταφέρθηκε από την Κριμαία και επανατοποθετήθηκε για μια νέα επίθεση, αυτή τη φορά εναντίον του Λένινγκραντ, το οποίο επίσης πολιορκείτο. Το όπλο είχε συναρμολογηθεί κανονικά και ετοιμάστηκε για βολές, αλλά τελικώς το σχέδιο δράσης του ακυρώθηκε. Έτσι, αποσυναρμολογήθηκε και μεταφέρθηκε πίσω στο Rügenwalde.
Τώρα μια βελτιωμένη κάννη κατασκευάστηκε, όπου τέθηκε υπό δοκιμή στις 19 Μαρτίου του 1943 στο Rügenwalde, παρουσία του Χίτλερ, του υπουργού Εξοπλισμών Albert Speer, του Alfried Krupp, καθώς και αρκετών άλλων αξιωματούχων και ανωτάτων στρατιωτικών. Εκπυρσοκρότησε εις διπλούν, με το δεύτερο βλήμα να φτάνει σε απόσταση σαράντα επτά χιλιομέτρων. Κατόπιν αποσυναρμολογήθηκε και αποθηκεύτηκε κοντά στο Chemnitz της Γερμανίας. Ήταν Σεπτέμβριος του 1943 και παρέμεινε εκεί μέχρι τις 14 Απριλίου του 1945, όταν καταστράφηκε από τα ίδια τα γερμανικά στρατεύματα, μία ημέρα προτού οι Αμερικανοί καταφθάσουν στην περιοχή, για να μην πέσει ασφαλώς στα χέρια τους. Τμήματά του όμως ανακτήθηκαν από τους Σοβιετικούς και μεταφέρθηκαν στη Ρωσία.
Το δεύτερο Schwerer Gustav φέρεται να είχε μεν ολοκληρωθεί, αλλά ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε. Τον Μάρτιο του 1945 μεταφέρθηκε από το Rügenwalde στο Grafenwöhr της Γερμανίας, όπου και αυτό καταστράφηκε σκοπίμως στις 19 Απριλίου του 1945.
Πλάνα βομβαρδισμού της Αγγλίας με νέα υπερμεγέθη πυροβόλα
Κάπου το Νοέμβριο του 1943, οι Γερμανοί ξεκίνησαν να επεξεργάζονται πλάνα για το βομβαρδισμό της Βρετανίας, πέρα από τη Μάγχη, με μεγάλου βεληνεκούς πυροβόλο. Αποφασίστηκε ότι το τρίτο Krupp Kanone θα κατασκευαζόταν για να υπηρετήσει ακριβώς αυτόν το σκοπό. Για την εκτόξευση ενός βλήματος βάρους 680 κιλών και διαμέτρου 20,5 ιντσών (52 εκατοστών) σε απόσταση 160 έως 200 χιλιομέτρων, απαιτείτο κάννη μήκους 48 μέτρων. Αυτό το πυροβόλο ονομάστηκε «Länger Gustav» (Μακρύτερος Γουστάβος). Υπέστη όμως ζημιά κατά τη διάρκεια κάποιου βομβαρδισμού, ενώ ήταν ακόμη υπό κατασκευή. Ορισμένα εξαρτήματα που προορίζονταν για το Länger Gustav ανακαλύφθηκαν μέσα στο εργοστάσιο του ομίλου Krupp στο Έσσεν από τους Συμμάχους το 1945.
Το Δεκέμβριο του 1942, ο Krupp πρότεινε στο ναζιστικό επιτελείο ένα αυτοκινούμενο Kanone των 80 εκατοστών, που θα έφερε την ονομασία Landkreuzer P.1500 «Monster». Θα διέθετε την ίδια διάμετρο κάννης με το Schwerer Gustav, αλλά επιπροσθέτως θα εγκαθίσταντο και δύο πυροβόλα sFH 18,1 L/30 των 5,9 ιντσών (15 εκατοστών) μαζί με κάποια ακόμη MG151/15 των 15 χιλιοστών. Θα τροφοδοτείτο με τέσσερις εννιακύλινδρους MAN M9V 40/46 των 2.170 ίππων. Το P.1500 είχε σχεδιαστεί με μήκος 42 μέτρα, πλάτος 18 μέτρα και ύψος 7 μέτρα. Πιστό στο όνομά του, το «Monster» θα ζύγιζε 1.500 τόνους. Για τη χρήση του θα απαιτείτο ομάδα εκατό ατόμων. Η εκτιμώμενη τελική του ταχύτητα θα ήταν 15 χιλιόμετρα την ώρα και η αυτονομία του θα έφτανε τα 50 χιλιόμετρα. Το project ακυρώθηκε τελικώς το 1943 κατ΄ εντολή του υπουργού Εξοπλισμών, Albert Speer, προτού αυτό ξεκινήσει να υλοποιείται.
Κατάληξη
Μετά τον πόλεμο, οι Alfried Krupp και Erich Müller (ο σχεδιαστής του υπερ-πυροβόλου) δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε 12 χρόνια φυλάκιση για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που περιελάμβαναν λεηλασία και καταστροφή κατεχομένων κρατών, καθώς και δουλεία, φυλάκιση, υποδούλωση, βασανισμό και εξόντωση Γερμανών υπηκόων, αιχμαλώτων πολέμου και αμάχων που βρέθηκαν σε ναζιστικά χέρια. Ο Krupp έλαβε χάρη μετά το πέρας τριών ετών, ενώ ο Müller αφέθηκε οριστικά ελεύθερος κατόπιν τεσσάρων χρόνων.
Ενώ το Schwerer Gustav ήταν τεχνολογικά εκπληκτικό και εξαιρετικά καλά κατασκευασμένο όπλο, οι απαιτήσεις μεταφοράς και πυροδοτήσεώς του το καθιστούσαν κατ’ουσίαν άχρηστο. Η γραμμή Maginot παρακάμφθηκε με ευκολία, οπότε τα πλάνα κατασκευής του (αφού για τη διάτρησή της προορίζετο) θα μπορούσαν να ακυρωθούν. Ωστόσο, ο Χίτλερ θεώρησε πως το γιγάντιο πυροβόλο θα αντανακλούσε το στρατιωτικό και τεχνολογικό μεγαλείο του Τρίτου Ράϊχ, γι’ αυτό και το είχε ονομάσει ως την «ατσάλινη γροθιά» του. Συνεπώς κατασκευάστηκε αποκλειστικά για λόγους ματαιοδοξίας.
Σήμερα δεν έχουν διασωθεί κομμάτια του Schwerer Gustav, εκτός από οβίδες που εκτίθονται σε διάφορα μουσεία. Μετά τον πόλεμο, οι μηχανές D331 επανασχεδιάστηκαν και ονομάστηκαν V188. Αυτές χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς στη μεταφορά εμπορευμάτων για τη Deutsche Bundesbahn, τους σιδηροδρόμους της Δυτικής Γερμανίας.
