Είναι κοινό μυστικό πως τα ελληνικά υποβρύχια 214ΗΝ είναι αυτή τη στιγμή ο βασικός πονοκέφαλος για το τουρκικό ναυτικό. Όχι πως τα άλλα υποβρύχια δεν είναι πρόβλημα. Πέρα από τον ΩΚΕΑΝΟ, τα παλαίμαχα 209/1200 αλλά και τα 209/1100, στις κατάλληλες θέσεις θα κάνουν αυτό που πρέπει. Θα ρίξουν τις τορπίλες τους, και θα εξαφανιστούν προς την Πελοπόννησο αφήνοντας αρκετά ναυάγια τουρκικών πολεμιών. Ναι, τα υποβρύχιά μας είναι 40 και 50 ετών, αλλά και τουρκικά πολεμικά είναι σχεδόν συνομίληκα. Θα είναι μια μάχη της τρίτης ηλικίας στο Αιγαίο. Αλλά θα κερδίσουν τα ελληνικά υποβρύχια. Πως το ξέρουμε; το ξέρουμε. Καλό είναι οι φίλοι μας να διαβάσουν αυτό το άρθρο από το navaldefence.gr πριν προχωρήσουν…
Στην Ανατολική Μεσόγειο τα υποβρύχια δεν μπορούν να αποδώσουν όπως στο Αιγαίο. Τα νερά αλλάζουν, οι τακτικές απόκρυψης που ξέρουμε δεν ισχύουν εκεί. Οι συνθήκες θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν διαφέρουν από αυτές του Ατλαντικού και του Ειρηνικού, με τα υποβρύχια να μπορούν να εντοπιστούν σε μεγάλες αποστάσεις. Βέβαια, εδώ θα πούμε πως τα υποβρύχια, ακόμη και σήμερα μπορούν να εντοπιστούν με τον ίδιο τρόπο που εντοπίζονταν και στον Β’ΠΠ. Τότε μάτια, σήμερα εξελιγμένα ραντάρ, ψάχνουν για το snorkel, την εξαγωγή καυσαερίων του κινητήρα diesel που φορτίζει τις μπαταρίες (κι όχι τόσο για το περισκόπιο, που λένε οι γείτονες). Το πρόβλημα αυτό δεν το έχουν τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια, που δεν παράγουν καυσαέρια, αλλά αυτά έχουν τεράστιο ακουστικό ίχνος.
Τα 214ΗΝ δεν είναι “αόρατα” όπως λένε κάποιοιν, καθώς ακόμη οι Κλίνγκονς και οι Ρόμιουλαν δεν μας έχουν δώσει τη συσκευή απόκρυψης. Δεν έχουν καν τον μη μαγνητικό χάλυβα των γερμανικών 212, αλλά ένα άλλο πολύ πιο ισχυρό σε αντοχή, μαγνητικό κράμα, που επιτρέπει όμως την κατάδυση στα 400 μέτρα. Οι μπαταρίες, που εκτός από εξελιγμένες, είναι και αθόρυβες στη λειτουργία (του ηλεκτροκινητήρα), φορτίζουν με ντίζελ, απλά αυτή τη φορά τα καυσαέρια αποθηκεύονται στο σκάφος (σύστημα αναερόβιας πρόωσης ή AIP, Air Independent Propulsion). Έτσι δεν χρειάζεται να “βγάλει” σνόρκελ, και έτσι μπορεί να φτάσει “παντού”, ακόμη και στην Αττάλεια ξεκινώντας από Σαλαμίνα. Συνεπώς οι ανοησίες των Τούρκων περί εντοπισμού των ελληνικών 214ΗΝ είναι ακριβώς αυτό, ανοησίες (και να προσέξουν το “μωραίνει Κύριος..”).
Τώρα, πριν πάμε παρακάτω, δεν πρέπει να συγχέουμε αυτές τις ικανότητες με τις τορπίλες. Τα υποβρύχιά μας μοιράζονται περίπου 100 SUT Mod 0 αλλά και έναν αριθμό SST-4. Θα ήταν καλύτερα να είχαμε Seehect ή Black Shark Advanced, αλλά δεν έχουμε, και θα πολεμήσουμε με ότι έχουμε. Το ΠΝ κατάφερε να ταιριάξει τις “αρχαίες” SST με το ISUS των 214. Αν είδαμε μια SST να κινείται αργά, είναι διότι η τορπίλη ακολουθούσε pattern επίθεσης με αλλαγή πορείας. Δεν θα γράψουμε περισσότερα. Απλά θυμηθήκαμε κάποια σχόλια φίλων αναγνωστών μας και είπαμε να βοηθήσουμε.
Όλα καλά κι όλα ωραία λοιπόν. Θα έρθουν και οι νέες τορπίλες, και θα αποκτήσουμε και απόλυτη κυριαρχία. Σωστά; Αμ δε! Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Τουρκικό ΠΝ θα αποκτήσει 6 δικά του 214ΤΝ, τα οποία μάλιστα κατά τους Τούρκους θα είναι περισσότερο εξελιγμένα, ενώ θα έχουν λύσει και τα προβλήματα που υπήρξαν σε ελληνική υπηρεσία (υποβρύχια που “έγερναν”). Θα προσθέσουν μάλιστα ένα κομμάτι αυξάνοντας την ευστάθεια, την εμβέλεια αλλά και τους αποθηκευτικούς χώρους.
Μέχρι σήμερα, η Γερμανία δεν έχει σταματήσει την παραγωγή των υποβρυχίων, παρέχοντας τα κρίσιμα απάρτια που απαιτούνται για την εντόπια ναυπήγηση στην Τουρκία. Αν δεν συμβεί κάτι εξαιρετικά “κρίσιμο”, τα τουρκικά υποβρύχια θα βγουν στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Εκεί λοιπόν, το ΠΝ, θα δοκιμάσει το δικό του “φάρμακο”, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, το “φαρμάκι” του. Επίσης, αν δεν υπάρξει ευρύτερο αμερικανικό εμπάργκο, τα τουρκικά 214ΤΝ θα έχουν τορπίλες Μκ48 Mod7 ADCAP. Εξαιρετικές τορπίλες, αλλά δεν έχουν ακόμη διασυνδεθεί με το ISUS. Επίσης, οι Τούρκοι θα εξοπλίσουν τα υποβρύχιά τους με δικά τους Κέντρα Ελέγχου Πυρός, και θα μπορούν να πιστοποιούν όποια τορπίλη επιθυμούν.
Το ΠΝ, γνωρίζοντας ένα υποβρύχιο που ουσιαστικά αυτό έφερε πρώτο στις θάλασσες, ξέρει το πόσο επικίνδυνο είναι. Αν το καλοσκεφτούμε, η ανθυποβρυχιακή προστασία των δυο Στόλων είναι μάλλον “παλιά”, ευγενικά μιλώντας. Μέχρι και σήμερα κομβικό ρόλο παίζουν τα υποβρύχια ΑΒ.212ASW, με ηλεκτρονικά δεκαετίας του ’80. Τα σόναρ που υπάρχουν σε πλοία είναι επίσης δυο γενιές πίσω, σε σχέση με ότι κυκλοφορούν σήμερα (μιλάμε για τις ΜΕΚΟ200ΗΝ και τις ΜΕΚΟ200ΤΝ TrackII), μέχρι και 3 ή 4 γενιές πίσω.
Φυσικά το ΠΝ σκοπεύει να φέρει νέες φρεγάτες πολλαπλού ρόλου, καθώς, όπως ατελείωτες φορές έχουμε γράψει, βασικό πρόβλημα και κίνδυνος είναι ο ανθυποβρυχιακός αγώνας πρώτα, και ακολουθεί η αεράμυνα περιοχής. Ότι “μαγικό” σόναρ και να έχουν τα πλοία, ο ανθυποβρυχιακός αγώνας δεν γίνεται πλέον όπως ξέρουμε ή χειρότερα, όπως ξέρουμε να τον κάνουμε. Τα 6 νέα υποβρύχια τουρκικά υποβρύχια, αλλά και τα υπάρχοντα 209/1200 και 209/1400 που θα εκσυγχρονιστούν, είναι μεγάλος κίνδυνος, τεράστιος. Ευτυχώς, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Έχει ήδη ανακαλυφθεί…
Έκτακτο: Έως 7 (!) ελικόπτερα MH-60R εγκρίνουν οι ΗΠΑ για πώληση στην Ελλάδα
Κρούουμε ανοιχτές θύρες όταν λέμε πως ο μεγαλύτερος εχθρός των υποβρυχίων είναι το ανθυποβρυχιακό ελικόπτερο. Αυτός είναι κι ο λόγος που το ΠΝ αυτή τη στιγμή, ξεκίνησε το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του από τα ελικόπτερα MH-60R (4 σε παραγγελία και 3 σε προαίρεση αγοράς), ενώ έχει λάβει μέριμνα προκειμένου να συντηρήσει αρχικά, και εκσυγχρονίσει στη συνέχεια τα υπάρχοντα S-70B6. Όσο κι αν δεν εντυπωσιάζονται κάποιοι, εντούτοις είναι ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, που θα λύσει πολλά προβλήματα. Ποια είναι αυτά και πως θα τα λύσει; Αυτό θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε σήμερα.
Όπως και στον αέρα, υπάρχει αυτό που λέμε “δικτυοκεντρικές επιχειρήσεις“. Θα θυμίσουμε στους φίλους μας τα άρθρα που κάποτε γράφαμε για το πως θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα τουρκικά F-35A. Μόνο με ένα δίκτυο αισθητήρων, διασκορπισμένων σε όλο τον ελλαδικό χώρο, θα είχαμε τύχη. Και μόλις “βλέπαμε” κάτι, ελληνικά F-16V θα πλησιάζαν και θα “τελείωναν” τον εισβολέα. Στην Ανατολική Μεσόγειο τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Γιατί η Ισπανία εξετάζει το MH-60R ενώ έχει το NH90 δίπλα της;
Θεωρητικά, ένα πλέγμα πλοίων, απλωμένων από την Πάφο ως τη Σητεία, κι από το Καστελλόριζο ως την Αλεξάνδρεια και το Τομπρούκ, θα μπορούσε “κάτι” να κάνει. Αλλά το να ψάχνεις ένα 214ΤΝ που κινείται με ΑΙΡ θα είναι σαν να ψάχνουμε ψύλλο στα άχυρα με σόναρ πλοίων, ακόμη κι αν είχαμε τον 6ο Στόλο δικό μας. Αυτό που θα γίνει είναι ανάλογο με αυτό του εντοπισμού των F-35A, απλά τώρα πια το δίκτυο θα “στήνεται” κατά περίπτωση. Εξηγούμαστε.
Γνωρίζουμε όλοι την έννοια του ηχοσημαντήρα. Οι σύγχρονοι ηχοσημαντήρες μπορούν και δημιουργούν ένα πλέγμα σαν αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για τα αεροπορικά ραντάρ. Το “δίχτυ” συμπληρώνεται από σόναρ τροπίδας ή/και συρόμενα, ραντάρ επιφανείας, δεδομένα από αεροσκάφη (MAD) κοκ. Δημιουργείται έτσι ένα δίκτυο αισθητήρων, που επικοινωνούν αυτόματα και ψηφιακά μεταξύ τους, και δίνουν έτσι τη “μεγάλη εικόνα”, είτε σε επίπεδο ελικοπτέρου, είτε φρεγάτας, είτε Αρχηγείο Στόλου. Αν εντοπιστεί ένα ύποπτο ίχνος, τότε τα ελικόπτερα θα ρίξουν ενεργητικούς ηχοσημαντήρες (τα ελληνικά MH-60R θα φέρουν ηχοσημαντήρες, για πρώτη φορά από ελικόπτερα), ενώ όταν υπάρξει ειδικός λόγος, τότε θα κληθεί ελικόπτερο και θα ψάξει με το ποντιζόμενο σόναρ.
Από αυτό που πολύ γρήγορα περιγράψαμε παραπάνω, δεν μπορεί να γλυτώσει κανένα υποβρύχιο. Πάνω κάτω, αυτό εφάρμοσε το ΠΝ, σε πιο αρχική μορφή τις τελευταίες φορές στο Αιγαίο, κι αυτό εφαρμόζει. Απλά με τα MH-60R και τον εκσυγχρονισμό των Bravo, το ΠΝ θα καταφέρει να επεξεργάζεται πολλές φορές περισσότερες απειλές, ενώ θα υπάρχουν και νέα δεδομένα, είτε από τους ηχοσημαντήρες των MH-60R, είτε από τα Ρ-3Β. Κάπου εδώ να πούμε πως τα Ρ-3Β, για έναν περίεργο λόγο δεν προβλέπεται να αλλάξουν το MAD και δεν γνωρίζουμε αν τελικά η αρχική συσκευή (ηλικίας 50 ετών) θα παραμείνει στα αεροσκάφη με κάποια μετατροπή, ή απλά θα αφαιρεθεί σαν άχρηστη. Την ίδια στιγμή τα τουρκικά ASW αεροσκάφη φέρουν νέο MAD.
Φανταστείτε λοιπόν ένα σκηνικό σαν αυτό που έχουμε τώρα νοτίως της Ρόδου και του Καστελλόριζου. “Οι δυνάμεις του ΠΝ, έχουν στήσει ένα πλέγμα γύρω αλλά και 50 ως 100 μίλια μπροστά από το Στόλο. Ελικόπτερα, έχουν ποντίσει ηχοσημαντήρες σε κρίσιμα σημεία. Ασθενή σήματα (πραγματικά αλλά και ψευδοσυναγερμοί) φτάνουν συνεχώς στα CMS των πλοίων μέσω των S-70B6 αλλά και των MH-60R. Ο επικεφαλής διατάζει την πόντιση τριών ενεργών ηχοσημαντήρων σε κρίσιμα σημεία, που έχει υπολογίσει το ψηφιακό CMS. Τα δυο νοτιότερα ποντίζονται από το Ρ-3Β που πετά νότια της Κρήτης, ενώ το βοριότερο από ένα MH-60R. Ο 2ος ενεργός ηχοσημαντήρας δίνει περισσότερα στοιχεία, αρκετά για να ρίξει μια Mk46 το MH-60R που έχει σπεύσει στο σημείο από έτερη φρεγάτα. Μια υποθαλάσσια έκρηξη ακουλουθεί σε 78 δευτερόλεπτα…”
PACIFIC OCEAN (Dec. 05, 2018) The guided missile destroyer USS Pinckney (DDG 91), launches an Anti-Submarine Rocket (ASROC) MK 46 exercise torpedo during a live fire exercise. Pinckney is underway conducting routine operations in the U.S. 3rd Fleet area of operations. (U.S. Navy photo by Mass Communication Specialist Seaman Apprentice Madysson Anne Ritter/Released)
Το ιδανικό θα ήταν το ΠΝ να είχε και δυνατότητες για VL-ASROC, ένα πολύ ευέλικτο ανθυποβρυχιακό όπλο. Δυστυχώς όμως ο VL-ASROC φέρεται μόνο στους εκτοξευτές Mk41, συνεπώς είναι άγνωστο αν το ΠΝ θα αποκτήσει ποτέ αυτό το όπλο. Σε κάθε περίπτωση, η επίθεση με VL-ASROC σε εχθρικό υποβρύχιο, θα είναι ίσως η καλύτερη λύση, ειδικά αν εντοπιστεί εισερχόμενη τορπίλη, πιθανά καθοδηγούμενη από υποβρύχιο. Ο VL-ASROC θα φτάσει αρκετά γρήγορα, και υπάρχει πιθανότητα να σταματήσει άμεσα η επίθεση, ή η τορπίλη να πέσει θύμα των αντιμέτρων του πλοίου.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, το ρόλο των Ρ-3Β μπορούν να τον παίξουν και ειδικά UAV, όπως το Sea Guardian. Αλλά πλέον, μιας και έχουμε (;) τα δικά μας Ρ-3Β, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να τα χρησιμοποιήσουμε. Θα έχουν κι αυτά τη θέση τους στον ανθυποβρυχιακό αγώνα, αν και σε ένα φλεγόμενο Αιγαίο, θα πρέπει ή να αποχωρίσουν, ή να χαθούν πολύ εύκολα από εχθρικά μαχητικά. Άλλωστε, έχουμε ξαναγράψει πως τα Ρ-3Β σε καιρό επιχειρήσεων τα βλέπουμε περισσότερο στο Ιόνιο. Το MH-60R βέβαια από μόνο του δεν θα κάνει και πολλά. Θα πρέπει να συνδυαστεί με κάποια φρεγάτα που θα μπορεί να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του. Αξίζει τον κόπο να δείτε ένα παλιό βίντεο, από το συνδυασμό MH-60R, με τις εκσυγχρονισμένες MEKO200ANZAC.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι πως αν απλά μείνουμε στα MH-60R, έχουμε και πάλι πετάξει λεφτά από το παράθυρο. Αν όμως, οι ΜΕΚΟ200ΗΝ τύχουν ενός αξιοπρεπούς εκσυγχρονισμού, και δούμε επιτέλους τις 4 νέες φρεγάτων πολλαπλών ρόλων που μας υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός, τότε, 8 φρεγάτες με 11 εκσυγχρονισμένα S-70B6 και 4 (+3 προαίρεση) MH-60R, θα δημιουργήσουν μια συνεκτική, ικανότατη δύναμη ASW, πάνω στην οποία το ΠΝ θα προσθέσει άλλες μονάδες κρούσης (ΤΠΚ) ή νέες φρεγάτες αντιαεροπορικής άμυνας στο μέλλον, ή ακόμη και νέες κορβέτες EPC. Αν όμως τα βάλουμε στις παλιές, καλές, τίμιες Kortenaer, τότε μάλλον κάτι θα έχουμε κάνει τεράστιο λάθος. Εκτός αν για μια ακόμη φορά αφήσουμε μια σοβαρή επένδυση να χαθεί.
