Γράφει ο Ηρακλής Μαρδύρης
Είναι γνωστό ότι για περισσότερο από δέκα χρόνια το ΠΝ επιθυμεί την ενίσχυση του με κάποιο ή κάποια ναυπηγικά προγράμματα. Δυστυχώς, τα τελευταία προγράμματα του ναυτικού δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ακριβώς ως επιτυχημένα αφού επλήγησαν από καθυστερήσεις στις παραδόσεις, υπερβάσεις στους προϋπολογισμούς και τεχνικά προβλήματα. Το πρώτο βήμα λοιπόν, ακόμα και πριν από την επιλογή πλοίων πρέπει να είναι η διασφάλιση ότι το ΠΝ θα μπορεί να θέσει αυτές τις δικλείδες ασφαλείας και διαδικασίες που είναι απαραίτητες, ώστε να μειωθεί το ρίσκο εμφάνισης τέτοιων προβλημάτων στο μέλλον.
Σε αυτό το χρονικό διάστημα, σε παράβαση κάθε πρακτικής προμηθειών, το ΠΝ διαπραγματευόταν με έναν και μοναδικό υποψήφιο προμηθευτή. Αυτό υπό φυσιολογικές περιπτώσεις θα άγγιζε τα όρια της σκανδαλολογίας ακόμα και αν επρόκειτο για ελληνικό ναυπηγείο, πόσο μάλλον για ένα της αλλοδαπής. Ο λόγος που δεν υπήρχαν αντιδράσεις είναι η ιδιαίτερη σχέση Γαλλίας-Ελλάδας και η ελπίδα ότι έτσι θα επισπευσθούν οι διαδικασίες χωρίς χρονοβόρους διαγωνισμούς, ενστάσεις κτλ.
Σε αυτό το διάστημα διαβάσαμε για 6 FREMM, που έγιναν 4+2, 4, 2+2, leasing πακέτο με αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας Atlantique, ο Φώτης Κουβέλης είχε ανακοινώσει 2 FREMM μέχρι τον Αύγουστο (του 2018) και τελικά καταλήξαμε σε 2 Belhara, οι οποίες ήταν υπο-εξοπλισμένες και θα έπρεπε να γίνουν αλλαγές για να καλύπτουν τις προδιαγραφές του ΠΝ. Με τις αλλαγές αυτές ο λογαριασμός έγινε τσουχτερός. Λογικό και θεμιτό είναι να διαπραγματευτεί η Ελληνική πλευρά καλύτερους όρους χρηματοδότησης.
Σε αυτό το σημείο, που είμαστε σήμερα, εμφανίστηκαν δημοσιεύματα περί ενδιαφέροντος για προσφορά MMSC από τις ΗΠΑ στο ΠΝ. Ακόμα και αν δεν υπάρχει τέτοια προσφορά, τότε η Ελληνική πλευρά θα έπρεπε να την εφεύρει για να έχει ένα ακόμα εργαλείο και μοχλό πίεσης στις διαπραγματεύσεις. Με έκπληξη παρακολουθούμε ότι η πλειοψηφία του τύπου δημιουργεί εντυπώσεις ότι μια τέτοια επιλογή είναι ακατάλληλη, χωρίς όμως να έχουμε δει ακόμα την προσφορά! Μήπως θα ήταν πιο σώφρων να μην βιαζόμαστε; Μήπως θα ήταν καλύτερο να περιμένουμε να δούμε πρώτα την προσφορά και μετά να βγάλουμε συμπεράσματα;
Να θυμίσουμε ότι ακόμα και η Belhara σε γαλλική διαμόρφωση δεν είναι κατάλληλη για το ΠΝ και ζητήθηκαν αλλαγές! Ποιος μπορεί να αποκλείσει ένα παρόμοιο σενάριο, ότι η αρχική πρόταση δεν θα είναι ικανοποιητική αλλά θα γίνουν κάποιες αλλαγές και η τελική προσφορά να είναι συμφέρουσα; Όμως στο ενδιάμεσο θα έχουμε βγάλει τα πλοία σκάρτα και οι μαμάδες που θα έχουν τα παιδιά τους εκεί θα τραβάνε τα μαλλιά τους γιατί οι αλήτες πολιτικοί αγόρασαν σαρδελοκούτια. Βλέπετε, οι τίτλοι μένουν, το ότι το συμπέρασμα βγαίνει μετά από πολλές υποθέσεις και παραπληροφόρηση περνάει απαρατήρητο. Στο κάτω κάτω λίγοι καταλαβαίνουν τις λεπτομέρειες, το ότι τα πλοία είναι άχρηστα, το καταλαβαίνουν όλοι.
Επίσης έκπληξη προκαλεί και ο φανατισμός εναντίων όσων δεν συμφωνούν με, το αξίωμα πια, ότι οι MMSC είναι άχρηστες, τόσο που οποιαδήποτε άλλη άποψη από αυτή πρέπει να είναι εκ του πονηρού! Όποιος έχει άλλη άποψη, χρηματίζεται από τη Lockheed! Ή είναι αμερικανόδουλος, κατά το γερμανοτσολίας προφανώς.
Μήπως έχουμε αρχίσει λίγο να χάνουμε το μέτρο; Ειδικά σε αυτή τη στήλη ξέρουμε ότι είναι πολλά αυτά που δεν ξέρουμε, όπως επίσης και αυτά που δεν ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε, και για αυτό, και επειδή σεβόμαστε τους αναγνώστες μας δεν θα γράψουμε υπερβολές, όπως για παράδειγμα ότι η Belhara είναι ΤΟ υπερόπλο, όταν θα είναι η τρίτη σε τάξη φρεγάτα στο Γαλλικό Ναυτικό μετά τις Horizon και FREMM τις οποίες θα συμπληρώνει σαν πιο οικονομική λύση.
Δεν λέγονται LCS οι φρεγάτες, αλλά MMSC, δεν είναι από αλουμίνιο αλλά από χάλυβα
Να συνεχίσουμε υπενθυμίζοντας ότι το ΠΝ θα χρειαστεί στο άμεσο μέλλον ΠΟΛΛΑ πλοία. Όταν υπάρχουν τόσα προβλήματα στην προμήθεια των δυο Belhara, πόσες είναι οι πιθανότητες να αποτελέσουν τον κορμό του μελλοντικού στόλου; Το ίδιο το ΠΝ μας έδωσε μια σοβαρή ένδειξη όταν παράγγειλε δυο πλοία χωρίς option για παραπάνω. Σε ένα ιστορικό παράδειγμα που είναι γνωστό σε όλους, στη Μάχη της Βρετανίας η RAF δεν πολέμησε αποκλειστικά με Spitfire. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό γιατί ακόμα και ένα Spitfire δεν μπορεί να είναι σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Επένδυσε σε έναν πολλαπλασιαστή δύναμης, το ραντάρ, και τη βρώμικη δουλειά και τις περισσότερες καταρρίψεις την έκαναν τα φτηνά και τίμια Hurricane.
Παρόμοια, μπορεί να παρατηρηθεί μια αναλογία στο σημερινό ΠΝ, επένδυση σε πολλαπλασιαστές δύναμης (P-3 αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας και κέντρα επιχειρήσεων), λίγα καλά και ακριβά πλοία (Belhara) και πρέπει να βρεθεί κάποια πιο οικονομική και μοιραία λιγότερο ικανή λύση. Δυστυχώς, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μην υπάρχουν οι οικονομικοί πόροι και το ΠΝ να αποφασίσει να πορευτεί μόνο με Hurricane…
Συνεπώς, η ερώτηση που θα πρέπει να θέσουμε δεν είναι αν ένα MMSC είναι ανώτερο από μία Belhara, αλλά αν το MMSC έχει θέση στον στόλο του ΠΝ. Έχει τώρα το ΠΝ πολλά καλύτερα πλοία στον στόλο του που να του επιτρέπει να τα σνομπάρει; Ναι, ένας κυβερνήτης του USN που προσδοκά υπηρεσία σε ένα Arleigh Burke αν βρεθεί σε LCS μάλλον θα ξενερώσει. Ένας Έλληνας θα προτιμούσε μία S, που με τα βίας είναι επιχειρησιακή ή ένα καινούργιο MMSC;
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το να γίνεται αυτή τη χρονική στιγμή ανάλυση των ικανοτήτων των MMSC, χωρίς να έχει γίνει πρόταση, χωρίς να γνωρίζουμε αν καν θα γίνει πρόταση, και χωρίς να γνωρίζουμε τι περιμένει το ΠΝ από αυτά, είναι μια εγκεφαλική άσκηση επιπέδου ποιο είναι καλύτερο το X-Wing ή το Tie Fighter. Αλλά ας κάνουμε αυτή την άσκηση. Ας αναφερθούμε για λόγους ευκολίας στη Σαουδαραβική έκδοση η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα είναι υπο-εξοπλισμένη σε σχέση με την Ελληνική έκδοση, όπως και η Γαλλική Belhara με την Ελληνική.
“Τα πλοία είναι αποτυχημένη σχεδίαση, αναξιόπιστα και εμπορική αποτυχία”. Μήπως γινόμαστε υπερβολικοί; Και σε σχέση με τι; Οι είκοσι παραγγελίες είναι εμπορική αποτυχία; και οι πέντε της Belhara για παράδειγμα τι είναι; To σχέδιο των μητρικών LCS ήταν μια καινούργια σχεδίαση με εφαρμογή νέων τεχνολογιών και νέων διαδικασιών. Λογικό και αναμενόμενο είναι να παρουσιάσει προβλήματα. Ο Παπανικολής δεν έβγαλε ένα σωρό προβλήματα; γράφει κανείς σήμερα για αποτυχημένο υποβρύχιο; η ρετσινιά όμως έμεινε, που του την κόλλησαν άνθρωποι οι οποίοι κατά βάση συγκυριακά ασχολήθηκαν με το θέμα και με επιφανειακές γνώσεις, αλλά με μεγάλη πρόσβαση στην κοινή γνώμη.
Φτιάχτηκαν τέσσερα πρωτότυπα LCS, τα δοκίμασαν, βγάλανε προβλήματα και πλέον τόσο ο κατασκευαστής όσο και το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ δηλώνουν ότι διορθώθηκαν και είναι χαρούμενοι. Κάθε χρόνο θα ναυπηγούνται 6 με 7 LCS, τα οποία ήδη φεύγουν από το San Diego, διασχίζουν τον Ειρηνικό και πάνε στην περιοχή της αποστολής τους που είναι ο Περσικός Κόλπος, τα στενά της Σιγκαπούρης και η νότια Σινική Θάλασσα, όπου θα παραμένουν για δυο χρόνια πριν επιστρέψουν. Σε πέντε χρόνια που θα έχει ολοκληρωθεί το ναυπηγικό πρόγραμμα, το USN θα έχει τόσα LCS σε υπερπόντιες αποστολές όσα και αντιτορπιλικά.
Ένα πλοίο που θα υπηρετεί σε μεγάλους αριθμούς στο μεγαλύτερο ναυτικό του πλανήτη, στην πρώτη γραμμή άμυνας, στις πιο καυτές περιοχές, πόσο άχρηστο μπορεί να είναι; ειδικά για το ΠΝ των μη εκσυγχρονισμένων S που είναι γηραιότερες των καπετάνιων τους; Πόσο αναξιόπιστο μπορεί να είναι αν έχει σχεδιαστεί να παραμένει μακριά από τις βάσεις του για δύο χρόνια; Είναι κανείς σε θέση να εγγυηθεί ότι η Belhara, που δεν έχει πέσει ακόμα στο νερό δεν θα βγάλει προβλήματα; Τα LCS τουλάχιστον είναι πλέον σε υπηρεσία για πάνω από ένα χρόνο. Επίσης, το αμερικανικό ναυτικό πρόσφατα ξεκίνησε ναυπηγικό πρόγραμμα για φρεγάτες, αλλά προφανώς όχι για να αντικαταστήσει τις LCS , γιατί οι νέες φρεγάτες έχουν το διπλάσιο εκτόπισμα των LCS και διπλάσιο κόστος.
“Το πλοίο δεν είναι κατάλληλο για αντιαεροπορική άμυνα περιοχής”. Προφανώς, δεν είναι πλοίο ΑΑ. Με την ευκαιρία ούτε η Belhara είναι καθαρόαιμο πλοίο ΑΑ. Αυτό το ρόλο στο Γαλλικό Ναυτικό τον έχουν οι Horizon και οι δύο φρεγάτες FREMM Alsace και Lorraine. Πόσα πλοία ικανά για να προσφέρουν ΑΑ περιοχής έχει ανάγκη το ΠΝ και πόσα μπορεί να αποκτήσει; Οι MMSC δεν θα μπορούσαν να έχουν θέση δίπλα σε αυτά, τα δύο τρία, πλοία; Οι MMSC, χωρίς να είναι πλοία ΑΑ, φέρουν πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς SM-2, και με το κατάλληλο ραντάρ ή έκδοση πυραύλου μπορούν να εμπλέξουν πολλαπλούς στόχους ταυτόχρονα. Αλλά ακόμα και στο χειρότερο σενάριο, με υποδεέστερο ραντάρ και έκδοση πυραύλου, ένα τέτοιο πλοίο μπορεί να εμπλέξει ταυτόχρονα δύο στόχους με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς. Αυτή τη στιγμή ολόκληρος ο Ελληνικός στόλος πόσα αεροπλάνα μπορεί να εμπλέξει ταυτόχρονα με πύραυλο αντίστοιχων δυνατοτήτων; Κανένα. Μήπως το δύο είναι απείρως μεγαλύτερο από το μηδέν;
“Οι MMSC είναι ακατάλληλες για ανθυποβρυχιακό πόλεμο γιατί δεν έχουν σόναρ γάστρας” Μήπως πάλι υπερβάλουμε και προτρέχουμε; Για αρχή, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι στην προσφορά για την Ελλάδα δεν θα υπάρχει σόναρ γάστρας; κι αν δεν υπάρχει (το πιθανότερο), σημαίνει ότι δεν είναι αποτελεσματικό σε αποστολές ASW Ένα από τα τρία αρχικά πακέτα αποστολής που είχε η LCS από τη σχεδίαση της ήταν αυτό του ανθυποβρυχιακού πολέμου! Το USN επέλεξε να τις εξοπλίσει με δυο UAV, ένα ελικόπτερο με ποντιζόμενο σόναρ και ηχοσημαντήρες, και ένα συρόμενο σόναρ. Προφανώς έκρινε ότι είναι αρκετά. Αυτή η κλάση πλοίων δεν κατασκευάστηκε αποκλειστικά για χρήση στον Περσικό Κόλπο που το μέγιστο βάθος είναι μικρό αλλά για Littoral (παράκτια) ύδατα γενικώς.
Όλη η Μεσόγειος είναι Littoral για τους Αμερικανούς, όχι ο Σαρωνικός και ο Κορινθιακός. Και για να φτάσουν τα πλοία στη Σινική θάλασσα, που επιχειρούν εναντίων των Κινέζων, διασχίζουν, πολλές φορές ασυνόδευτα, τον Ειρηνικό. Η τεχνολογία αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς και οι τακτικές προσαρμόζονται αναλόγως. Αυτός ο συνδυασμός όπλων και αισθητήρων μπορεί να είναι ανώτερος από σόναρ γάστρας. Κάτι που υπηρέτησε με επιτυχία τη δεκαετία του ΄80 πιθανόν να μην είναι η καλύτερη επιλογή για το 2030. Μήπως αντί να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα από τα πληκτρολόγια μας, να στέλναμε πρώτα μερικά μερικά στελέχη του ΠΝ στην Αμερική να τα αξιολογήσουν; Οι πιθανότητες είναι να μάθουμε εμείς από τους Αμερικανούς και όχι το αντίθετο.
«La Tribune»: Ματαιώνεται η πώληση των Belh@rra γιατί τη Γαλλία και την Ελλάδα χωρίζουν €1,1 δις!
Εντύπωση επίσης κάνει το γεγονός ότι δεν έχει γίνει καμία αναφορά στις δυνατότητες των MMSC σε αγώνα ναρκοπολέμου και εναντίων πλοίων επιφανείας, όπου είναι απλά ανώτερο. Το UAV του αναγνωρίζει και στοχοποιεί πέρα από τον ορίζοντα και το πλοίο βάλει πυραύλους NSM για την καταστροφή του στόχου, συνδυασμός που επιτυγχάνει το μέγιστο πρακτικό βεληνεκές σε σχέση με τον ανταγωνισμό.
Πολύ μελάνι έχει χυθεί και για το κόστος τους. Κυκλοφορεί η θεωρία ότι είναι πανάκριβα. Όμως από τη στιγμή που δεν υπάρχει επίσημη πρόταση είναι αδύνατον να ενστερνιστούμε κάτι τέτοιο. Αν παρουσιαστεί μια πρόταση και είναι ακριβή, τότε θα είμαστε οι πρώτοι που θα το γράψουμε, αλλά σαθρά συμπεράσματα βασιζόμενοι σε φήμες δεν θα βγάλουμε και δεν θα παρασύρουμε τους αναγνώστες μας. Η σχετική φιλολογία βασίζεται σε δημοσιεύματα σχετικά με το κόστος που χρεώθηκε η Σαουδική Αραβία.
Είναι γνωστό ότι όχι μόνο είναι χουβαρντάδες οι Εμίρηδες (αγοράζουν ανταλλακτικά για να φτιαχτούν άλλα δύο πλοία, οι δικές μας οι S πλέουν με τα περισσεύματα των ανταλλακτικών των HAE), αλλά και οι τιμές που πληρώνουν είναι τσιμπημένες. Επίσης στα πακέτα περιλαμβάνονται υποδομές και εκπαίδευση. Αν μέσα στο κόστος είναι και ναύσταθμος με πεντάστερους χώρους διαμονής, πισίνες, γήπεδα τένις κτλ (όπως συμβαίνει συχνά) και εκπαιδεύσεις στην Αμερική με κόστος 1.000 ευρώ την ημέρα το άτομο συν το κόστος διαμονής, τότε ο λογαριασμός ανεβαίνει και δεν είναι ακριβό το πλοίο.
Έχει γραφτεί επίσης ότι όλες οι πιθανές βελτιώσεις που θα ζητήσει το ΠΝ θα έχουν ως αποτέλεσμα επιπλέον κόστος, όπως στις Belhara, και καθυστερήσεις στο πρόγραμμα. Επιπλέον κόστος και καθυστερήσεις σε σχέση με τι; Το ΠΝ που είναι ο πελάτης, θα δώσει μια λίστα με προδιαγραφές, τι είναι απαραίτητα να έχει το πλοίο και τι θα ήταν καλό να έχει αλλά όχι απαραίτητο. Θα λάβει μία προσφορά που θα έχει την τιμή για τις βασικές προδιαγραφές και τα έξτρα. Από εκεί και πέρα είναι ευθύνη του κατασκευαστή να τηρήσει το χρονοδιάγραμμα, τον προϋπολογισμό και να παραδώσει το τελικό προϊόν με τις προδιαγραφές που συμφωνήθηκαν.
Αυτό που ενδιαφέρει το ΠΝ, που είναι ο πελάτης, είναι μια συμφέρουσα προσφορά. Όχι τι έχουν χρεωθεί άλλα κράτη και ούτε το πως θα το καταφέρει αυτό ο προμηθευτής. Αν θα δουλεύουν υπερωρίες, αν θα χρειαστεί μηχανήματα, και αν θα προσλάβει περισσότερο κόσμο δεν είναι πρόβλημα του ΠΝ, όπως επίσης ούτε το αν υπέρ-τιμολογήθηκαν οι Σαουδάραβες. Πρόβλημα του είναι η σύμβαση που θα περιγράφει αναλυτικά τις προδιαγραφές και τους χρόνους παράδοσης, όπως επίσης η παρακολούθηση της και η ενεργοποίησης ποινών και ρητρών σε περίπτωση που ο προμηθευτής δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη συμφωνία.
Αν αφήσουμε το κόστος έξω από την εξίσωση, ας υποθέσουμε ότι το αφεντικό τρελάθηκε ή ότι εμφανίστηκε ο Αβέρωφ της εποχής, τότε θα ήταν άχρηστα ή θα τα αρπάζαμε και με τα δύο χέρια; Μάλλον το δεύτερο. Συνεπώς, ακόμα και στη βασική έκδοση τους δεν είναι άχρηστα, αλλά υπάρχει μια ανησυχία για την σχέση κόστους απόδοσης, οπότε επανερχόμαστε στην αρχική θέση ότι χωρίς συγκεκριμένη πρόταση, είναι αδύνατον να γίνει σοβαρή εκτίμηση.
Έκτακτος Προϋπολογισμός για το ΠΝ τώρα, αλλιώς θα μείνουμε με S “μέχρι να σβήσει ο ήλιος”
Ένας άλλος παράγοντας πέρα από το κόστος απόκτησης είναι το κόστος χρήσης. Κανονικά θα πρέπει να μας ενδιαφέρει όχι πόσο κάνει το κάθε πλοίο για να αποκτηθεί, αλλά πόσο θα κοστίσει συνολικά με τη συντήρηση, τα όπλα του, τα καύσιμα, τη μισθοδοσία κτλ ανά έτος. Δυστυχώς τέτοιες πληροφορίες είναι ακόμα πιο σπάνιες.
Όπως επίσης και η χρηματοδότηση του. Έστω ότι υπάρχει ενδιαφέρον για την αγορά δύο αυτοκινήτων που και τα δύο καλύπτουν τις ανάγκες μας. Το ένα κοστίζει 20.000 ευρώ και το άλλο 25.000. Η απλοϊκή απάντηση είναι η αγορά του φθηνότερου. Αν όμως μας ζητάνε 10.000 προκαταβολή και 10.000 με την παράδοση, ενώ τα διαθέσιμα είναι 5.000, αυτόματα η φθηνή λύση γίνεται απαγορευτικά ακριβή. Αν αντίθετα για το αυτοκίνητο των 25.000 ζητήσουν 1.000 ευρώ προκαταβολή και δόσεις σε βάθος δεκαετίας, τότε η ακριβή επιλογή γίνεται προσιτή και μονόδρομος. Ο ακριβής υπολογισμός του κόστους του χρήματος σε βάθος χρόνου, ώστε να γίνουν συγκρίσεις μεταξύ διαφόρων χρηματοδοτικών επιλογών είναι μια σχετικά απλή διαδικασία.
Η εξασφάλιση μακροχρόνιας χρηματοδότησης με καλούς όρους είναι το δύσκολο μέρος. Φυσικά αν το πορτοφόλι είναι γεμάτο, όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές, όλες οι ιδιορρυθμίες αποδεκτές και με έκπτωση… Συνεπώς γνωρίζοντας απλά και μόνο την τιμή αγοράς του πλοίου, γνωρίζουμε λιγότερες από τις μισές πληροφορίες που είναι απαραίτητες για να βγάλουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Στην περίπτωση μας, ακόμα και αυτό είναι άγνωστο!
Πέρα από αυτά τα τεχνικά θέματα, μπήκανε στη μέση και τα πολιτικά. Ο υφέρπων αντι-αμερικανισμός έκανε αμέσως την παρουσία του, και ενισχύθηκε από αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για το ΠΝ και δήλωσαν ότι θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία. Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, ο συλλογισμός είναι εμφανής, “πάλι ήρθαν οι κακοί αμερικάνοι, να μας πουλήσουν σαπάκια για μεταξωτές κορδέλες, να μας χαλάσουν τη συμμαχία με τους Γάλλους και να μην αγοράσουμε τους Scalp” (που ήδη έχουμε και θα μπορούσαμε να αγοράσουμε για τα υποβρύχια μας, λες και θα παρεξηγηθούν οι πύραυλοι κρούζ αν εκτοξευθούν από τέσσερα/πέντε υποβρύχια και όχι από δύο φρεγάτες). Επίσης να μη ξεχνάμε ότι για να έρθουν οι Scalp στην ΠΑ οι ΗΠΑ τους αποδέσμευσαν, γιατί παρά το ότι είναι προϊόν της MBDA έχουν αμερικανικά εξαρτήματα, κάτι που δεν έκαναν για την εξαγωγή τους στην Αίγυπτο για παράδειγμα. Ταυτόχρονα γίνεται και καταγγελία προς το “διεφθαρμένο” πολιτικό σύστημα, το ξεπουλημένο στους Αμερικανούς (λες και να είναι ξεπουλημένο στους Γάλλους θα ήταν καλό!). Αν αυτό σε βάθος χρόνου κάνει κακό τόσο στο ΠΝ όσο και στην κοινωνία, μάλλον είναι αδιάφορο.
Για το αν ισχύει η παρέμβαση των ΗΠΑ, ο καθένας μπορεί να σχηματίσει την άποψη του. Η Lockheed είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής όπλων και η συνεργασία ΗΠΑ και Ελλάδος στο ΠΝ είναι πολύ παλιά. Εντύπωση θα έπρεπε να μας κάνει η απουσία τους τόσα χρόνια. Ίσως γιατί πρώτη φορά έχουν ένα πλοίο μικρό και οικονομικά προσιτό. Θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να κάνουν είσοδο στο ΠΝ ώστε να πετάξουν έξω κάθε πιθανό ανταγωνιστή; Φυσικά. Ας κάνουμε μια υπόθεση, ένα ναυπηγικό πρόγραμμα για 6 MMSC και ταυτόχρονη αναβάθμιση των τεσσάρων ΜΕΚΟ με κοινά συστήματα. Οι πιθανότητες να κοστίσει κάτι τέτοιο πάνω από 6 δις είναι ελάχιστες.
Πηγές αναφέρουν κόστος για τέσσερις φρεγάτες κοντά στα 2 με 3 δις, ενώ στην ΠΤΗΣΗ ξέρουμε για 4 δις με πλήρες πακέτο οπλισμού, και πολυετή FOS (με στήριξη από το USN), καθώς και “δωρεάν” εκσυγχρονισμό των ΜΕΚΟ200ΗΝ. Αλλά ας χρησιμοποιήσουμε το χειρότερο σενάριο των 6 δις, που φυσικά δεν έχουμε να πληρώσουμε. Με μία καλή χρηματοδότηση για τα επόμενα χρόνια όμως; Αν αναλάβουμε τον ρόλο τοποτηρητή των ΗΠΑ; Μόνο για το 2019 οι ΗΠΑ έδωσαν κοντά 4 δις αμυντική βοήθεια στο Ισραήλ. Θα δυσκολεύονταν πολύ να προσφέρουν την βοήθεια ενός έτους του Ισραήλ, στην Ελλάδα για βάθος δεκαετίας; Τα εναπομείναντα 2 δις είναι λιγότερα από το κόστος των δυο Belhara και σε αυτή την περίπτωση το ΠΝ αποκτά 10 σύγχρονες φρεγάτες…
Μία θεωρητική παραχώρηση δύο Arleigh Burke, με την προϋπόθεση το ένα να είναι μονίμως σε άσκηση του ΝΑΤΟ ή να συνοδεύει κάποιο αεροπλανοφόρο στη Μεσόγειο κλείνει και το θέμα αεράμυνας περιοχής και οι ΗΠΑ δεν χάνουν, γιατί πάλι τα πλοία θα βρίσκονται υπό δικό τους έλεγχο αλλά με ελληνικά πληρώματα. Συνεπώς αν οι ΗΠΑ το αποφάσιζαν, τότε δεν θα υπήρχαν πολλά περιθώρια ελιγμών για τη Γαλλία.
Από τα παραπάνω είναι εμφανές ότι οποιαδήποτε συμπέρασμα, σχετικά με την αξία και την καταλληλότητα των MMSC, αυτή τη στιγμή, είναι πρόωρο και αυθαίρετο. Αν όμως ήταν να αποφασίσουμε, ο χαρακτηρισμός “ακατάλληλο” δεν θα ήταν η πρώτη μας επιλογή. Είναι ένα πλοίο που ακόμα και στην έκδοση της Σαουδικής Αραβίας θα μπορούσε να βρει κάποιο ρόλο. Ιδανικά να συμπληρώνει τις Belhara, που αν κλείσουν οι συνομιλίες θα παραδοθούν συντομότερα. Μην ξεχνάμε ότι η ιστορία με τα MMSC είναι νέα και θα χρειαστεί πολύ χρόνος μέχρι να ξεκινήσει πρόγραμμα, αν ξεκινήσει.
Ίσως με τα ίδια χρήματα κάποιο άλλο πλοίο να ταίριαζε καλύτερα, κάτι που όμως είναι αδύνατο να εκτιμηθεί τώρα. Ίσως η χρηματοδότηση για τις ΜΜCS να βγάζει από μόνη της άλλα πλοία εκτός ανταγωνισμού. Αυτά όμως είναι όλα υποθέσεις. Από το να επενδύουμε τον χρόνο μας κάνοντας τέτοιες ασκήσεις που είναι ευθύνη του ΠΝ, και είναι αδύνατο να βγάλουν αξιόπιστα συμπεράσματα, μήπως θα είχε νόημα να επενδύσουμε και λίγο χρόνο για θέματα που είναι ευθύνη των πολιτών; Να αναρωτηθούμε και να ρωτήσουμε τον βουλευτή της περιφέρειας μας ή τον δημοσιογράφο στον οποίο στέλνουμε μηνύματα για τα αναδρομικά, τις συντάξεις και τα επιδόματα, και για άλλου είδους θέματα; Όπως το γιατί από τη στιγμή που το ΠΝ χρειάζεται στο άμεσο μέλλον έξι-εφτά μεγάλα πλοία δεν κάνουν παρέλαση όλα τα μεγάλα ναυπηγεία έξω από την πόρτα του;
Υπάρχουν μήπως πολλές χώρες στον κόσμο με τέτοιες ανάγκες; Γιατί πρέπει να μπει στη μέση κάποια διακρατική συμφωνία; ειδικά από τη στιγμή που αναφερόμαστε σε ευρωπαϊκά ναυπηγεία; Μήπως νομίζουν ότι είμαστε αναξιόπιστοι; σε τι; στις πληρωμές ή μήπως αλλάζουμε τις προδιαγραφές και τις προτεραιότητες κάθε μήνα; Γιατί οι προηγούμενες ναυπηγήσεις ήταν προβληματικές; μάθαμε κάτι ή θα κάνουμε τα ίδια λάθη; Γιατί σε μία χώρα με μεγάλο στόλο, ακτοπλοΐα και υπερπόντια ναυτιλία τα ναυπηγεία είχαν φτάσει στο αμήν από την εποχή που ο Σημίτης ήταν υπουργός και τίποτα δεν έχει βελτιωθεί; Φταίνε οι ξένοι; μήπως φταίμε εμείς που θέλουμε να φτιάξουμε ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά; Ίσως τελικά η συζήτηση για τις MMSC να είναι πιο εύπεπτη…
Το μέλλον του ΠΝ βασισμένο στις Sa’ar 72 και τις LCS; Κι όμως, γίνεται!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άρθρο έχει γραφτεί σαν μια απάντηση σε διάφορα σχόλια που έχουν κάνει οι αναγνώστες μας. Στόχος μας είναι ο δημιουργικός διάλογος, κι αυτό μας ενδιαφέρει να κάνουμε
Διαβάστε τη συνέχεια στο navaldefence.gr
