Το πιο διάσημο δικινητήριο με διπλή ουρά ήταν το Fokker D-23, το οποίο παρουσιάστηκε στην έκθεση των Παρισίων το 1938, πριν πραγματοποιήσει την παρθενική του πτήση το επόμενο έτος. Δεν ήταν όμως μονάχα η Ολλανδία που ανέπτυξε τέτοιου είδους project, καθώς παρόμοια προετοιμάζονταν σε άλλες χώρες, όπως το ελαφρύ μονοθέσιο μαχητικό SAM-13 που σχεδιάστηκε στη Σοβιετική Ένωση από τον Aleksandr Sergeevich Moskalev.
Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του 1930 όταν οι σχεδιαστές αεροσκαφών άρχισαν να αναζητούν το βέλτιστο αεροδυναμικό σχήμα ενός μαχητικού εφοδιασμένου με αναλόγου ισχύος κινητήρα που θα απέφερε τις υψηλότερες δυνατές ταχύτητες. Δεν ήταν όμως όλοι υποστηρικτές της ιδίας θεωρίας, όπως φερ’ειπείν ο Nikolai Nikolaevich Polikarpov. Παρά τις εκφραζόμενες διαφορετικές απόψεις, ο Moskalev έβαλε μπροστά το σχέδιο ενός μαχητικού εμπνευσμένου από το ολλανδικό Fokker, έχοντας κατά νου το συνδιασμό καλυτέρων ικανοτήτων και χαμηλοτέρου κόστους κατασκευής. Στη δομή ήταν εν γένει το ίδιο, αλλά μικρότερο σε μέγεθος που το καθιστούσε ελαφρύτερο. Κύρια διαφορά αποτελούσαν οι δύο κινητήρες εγκατεστημένοι στα δύο άκρα της ατράκτου, οπότε θα περιόριζαν την οπισθέλκουσα.
Το αεροσκάφος επρόκειτο να χρησιμοποιήσει κινητήρες E-81-A. Όμως κατά τη φάση του σχεδιασμού, αποφασίστηκε να λάβει τους γαλλικούς υδρόψυκτους εξακύλινδρους Renault-Benghazi, οι οποίοι είχαν επίσημη άδεια παραγωγής στη Σοβιετική Ένωση, με την ονομασία MV-6. Αν και χαμηλοτέρας ισχύος, σχεδόν κατά το ήμισυ, εξασφάλιζαν ταχύτητα μεγαλύτερη από του Fokker D-23. Η κατασκευή του ήταν ξύλινη, επενδυμένη με κόντρα πλακέ, ενώ οι πτέρυγες είχαν έκταση εννέα μόλις τετραγωνικά μέτρα και κατέληγαν σε στρογγυλεμένες άκρες. Το μήκος του ήταν 7,7 μέτρα και το ύψος 3,8.
Για την περαιτέρω μείωση της αντιστάσεως, όλες οι επιφάνειες ήταν ενδελεχώς γυαλισμένες. Το μονό κάθετο ουραίο, οβάλ σχήματος, ήταν στερεωμένο μεταξύ της καταλήξεως των δύο ουραίων. Θα έφερε τρίκυκλο ανασυρόμενο σύστημα προσγειώσεως και ριναίο άξονα με αποσβεστήρα κραδασμών. Οι δύο κύριοι τροχοί θα διέθεταν διαφορετικά φρένα που θα διευκόλυναν τις κινήσεις στο έδαφος και θα μείωναν την διαδρομή κατά την προσγείωση.
Για οπλισμό είχαν επιλεγεί τέσσερα πολυβόλα ShKAS των 7,62 χλστ. Τα δύο θα βρίσκονταν επάνω από τον μπροστινό κινητήρα και τα άλλα δύο στις πτέρυγες. Αυτό αποτέλεσε και το πιο δύσκολο κομμάτι του project: η ενσωμάτωσή τους σε τόσο μικρό αεροσκάφος. Οι κινητήρες ήταν τοποθετημένοι σε πλαίσιο συγκολλημένων χαλύβδινων σωλήνων, ενώ οι δίφυλλες έλικες διαμέτρου 2,2 μέτρων διέθεταν μεταβλητό βήμα.
Τον Ιανουάριο του 1940, το SAM-13 αξιολογήθηκε από επιτροπή εμπειρογνωμόνων, η οποία ενέκρινε το project, αλλά κρατούσε κάποιες επιφυλάξεις για το μονό κάθετο ουραίο. Ο Moskalev κατάφερε πείσει για τα πλεονεκτήματα και τη χρησιμότητά του, οπότε και διατάχθηκε η κατασκευή του αεροπλάνου χωρίς να αλλάξει το ουραίο. Με σκοπό την επιτάχυνση των διαδικασιών, μηχανικοί ειδικευόμενοι σε θέματα αεροδυναμικής και ανθεκτικότητας στάλθηκαν για να επιθεωρήσουν το λεπτομερή σχεδιασμό εκ του σύνεγγυς.
Το καλοκαίρι του 1940 ξεκίνησαν οι δοκιμές επάνω στην αεροδυναμική γραμμή του SAM-13. Αργότερα, στις 9 Νοεμβρίου, ολοκληρώθηκε το πρώτο πρωτότυπο. Ταυτοχρόνως, ένα δεύτερο ήταν υπό κατασκευή. Κατά το δεύτερο εξάμηνο του ιδίου έτους πραγματοποιήθηκε και η εργοστασιακή αξιολόγηση των κινητήρων, όπου επιβεβαιώθηκαν οι προηγηθέντες υπολογισμοί.
Ο πιλότος Nikolay Fikson κάθισε στο κόκπιτ κατά την παρθενική πτήση του SAM-13 όπου άφησε καλές εντυπώσεις, πετυχαίνοντας ταχύτητα 323 μιλίων την ώρα και γεννώντας βάσιμες ελπίδες πως αυτή θα μπορούσε να ανέβει στα 400. Ο ίδιος ο Fikson θεώρησε πως ο έλεγχος και η σταθερότητα ήταν στα πολύ υπέρ του αεροσκάφους. Μολαταύτα, υπήρχε πρόβλημα με την υπερθέρμανση του πίσω κινητήρα και με το μη ικανοποιητικό ρυθμό ανόδου. Αρνητικές κρίθηκαν επίσης η μακρά τροχοδρόμηση κατά την απογείωση και η δύσκολη προσγείωση. Η επόμενη φάση περιελάμβανε την αξιολόγηση των ελιγμών του.
Συνολικά επτά δοκιμαστικές πτήσεις έγιναν στο Voronezh πριν μεταφερθεί στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Αεροπορίας Γκρόμοφ για περισσότερες από νέα επιτροπή και διαφορετικό πιλότο. Ωστόσο, υπό τις συστάσεις του Yakovlev, που τότε τελούσε αναπληρωτής επιτρόπος στον τομέα της Αεροπορίας, αυτές ματαιώθηκαν. Η οριστική τύχη του νέου μαχητικού όμως κρίθηκε από τη γερμανική εισβολή κατά την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα», όταν και διατάχθηκε η καταστροφή των δύο πρωτοτύπων ώστε να μην πέσουν σε εχθρικά χέρια.
