No FREMM, no F-16, no honey… Νενικήκαμεν!

 

H συνέντευξη του ΥΠΕΘΑ Πάνου Καμμένου ήταν διαφωτιστική σε ότι αφορά τα προγράμματα αμυντικής ενίσχυσης των Ελληνικών Ενόπλων. Τα προγράμματα, κυριολεκτικά πάντα, ΔΕΝ υπάρχουν (με την πραγματικά έννοια του όρου). Συνεπώς, δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε κάποια χρήματα που αφορούν την προκαταβολή, και “το ΚΥΣΕΑ δεν μπορεί να έρθει αντιμέτωπο με το οικονομικό επιτελείο” (σε απλά ελληνικά, δεν φταίμε εμείς, ο Τσακαλώτος φταίει).
Σε ότι αφορά τις φρεγάτες, ουσιαστικά αυτό που καταλάβαμε είναι πως καλά μάθαμε τις τελευταίες μέρες τα πάντα για SCALP Naval, Aster 15/30, Sylver A43/A70, χρήσιμα είναι, αλλά για όσους ενδιαφέρονται για το γαλλικό, αιγυπτιακό ή το μαροκινό ναυτικό, όχι για το Ελληνικό.

Τώρα, ενδιαφέρουσα είναι η τοποθέτηση του έγκυρου defence-point που αναφέρει:
Όσοι ανέμεναν θετική ή αρνητική εξέλιξη στην υπόθεση του προγράμματος αναβάθμισης των 85 μαχητικών F-16 στη διαμόρφωση «V» (Viper) διαψεύσθηκαν. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, στη δημόσια τοποθέτησή του έδωσε την εντύπωση ότι χρησιμοποιεί τη συνέντευξη σε ένα είδος «δημόσιας διαπραγμάτευσης».
Η στρατηγική του είναι απλή. Δημοσιοποιώντας τις θέσεις του, εκτιμά ότι ασκεί πίεση στην αμερικανική πλευρά για να αποδεχθεί τους ελληνικούς όρους για να κλείσει το πρόγραμμα. Αυτό θα είχε ενδιαφέρον, εάν όσα αναφέρθηκαν είχαν σχέση με την πραγματικότητα. Δεν έχουν όμως. Και θα εξηγήσουμε… για μια ακόμη φορά.
Ο Πάνος Καμμένος αφού ανακοίνωσε ότι τα νούμερα που έχουν κυκλοφορήσει για το ύψος της σύμβασης μετά τη διαπραγμάτευση της τέταρτης αναθεωρημένης LOA (Letter of Offer and Acceptance) ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Επέμεινε όμως σε θέσεις οι οποίες είναι απλά παράλογες, με αποτέλεσμα ενώ τυπικά δηλώνεται ότι η επιθυμία ολοκλήρωσης της συμφωνίας είναι δεδομένη από κάθε πλευρά στην Ελλάδα, επί της ουσίας η πιθανότητα στόχος να είναι η υπονόμευση της συμφωνίας να μην μπορεί να αποκλειστεί. Εκτός αν υπάρχει «άσος στο μανίκι»… θα εξηγήσουμε.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ
Ο υπουργός εξακολουθεί να θέτει συγκεκριμένα θέματα τα εξής γνωστά: Αφενός ότι το πρόγραμμα θα πρέπει να χωρέσει στο 1,1 δισεκατομμύριο ευρώ του προϋπολογισμού που έχει εγκριθεί από ελληνικής πλευράς και αφετέρου οι πληρωμές να μην είναι «εμπροσθοβαρείς».
Εν ολίγοις, καθώς τα δύο πρωτότυπα θα παραδοθούν σε μια διετία από την υπογραφή της σύμβασης, η «υπουργική – κυβερνητική λογική» θέλει να είναι «άδικο» και υπερβολικό οι πληρωμές τα πρώτα χρόνια της σύμβασης να είναι υπερβολικές και σε κάθε περίπτωση τέτοιες που δεν μπορεί να «σηκώσει» ο προϋπολογισμός της χώρας.
Ποια είναι τα προβλήματα όμως σε αυτές τις αναφορές; Εμείς μπορεί να τα έχουμε γράψει πολλάκις, όμως φαίνεται ότι δε δίνει καμία σημασία κανείς, ή απλώς δεν ενδιαφέρονται! Δεν αποτελεί εξάλλου μυστικό ότι η Ελλάδα θεωρείται από πολλούς στο εξωτερικό και το εσωτερικό ως «χώρα του παραλόγου».
Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΗΣΕΩΝ ΜΕ ΤΟ… ΕΜΠΡΟΣΘΟΒΑΡΕΣ!
Αυτό που αρνούνται να κατανοήσουν οι κυβερνητικοί, είναι η αναμφισβήτητη – βάσει λογική και πληροφόρησης – ευθεία σχέση ανάμεσα στις «εμπροσθοβαρείς πληρωμές» και την επίτευξη σημαντικών εκπτώσεων με στόχο την όσο το δυνατόν προσέγγιση με το ποσό του προϋπολογισμού.
Οι «εμπροσθοβαρείς χρεώσεις» οφείλονται στην ανάγκη μαζικής παραγγελίας του συνόλου των απαρτίων που θα χρησιμοποιηθούν στην αναβάθμιση. Μόνον έτσι, με μαζική παραγγελία, μπορούν να διεκδικηθούν καλύτερες τιμές από τις εταιρίες – υποκατασκευαστές, διότι όσο και να θέλουμε εμείς, η παραγωγή αυτών έχει συγκεκριμένο κόστος, συν ένα λελογισμένο κέρδος.
Όπως θα ίσχυε παντού στην καθημερινή εμπορική πρακτική σε όλο τον κόσμο σχεδόν, εάν πας σε ένα κατάστημα και ζητήσεις 100 μονάδες ενός προϊόντος θα διεκδικήσεις σημαντικότατες εκπτώσεις συγκριτικά με ένα αίτημα για δέκα μονάδες ή ακόμα χειρότερα μία μονάδα του εν λόγω προϊόντος.
Κατά συνέπεια, για να μειωθεί το κόστος, θα πρέπει οι παραγγελίες να γίνουν όλες και να γίνουν άμεσα. Διότι ακόμα κι αν συμφωνήσουμε στο «όλες», εάν δεν υπάρξει και το «άμεσα», οι υποκατασκευαστές έχουν δώσει τιμές οι οποίες έχουν συγκεκριμένη περίοδο ισχύος, καθότι αναπροσαρμόζονται ετήσια με βάση τον πληθωρισμό και όχι μόνο.
Όποιος ξέρει στοιχειώδη μαθηματικά και 1-2% επιβάρυνση να επέλθει σε ένα πρόγραμμα που υπερβαίνει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, τότε πολύ απλά το κόστος που θα κληθεί ο αγοραστής να καταβάλει ανέρχεται σε μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ παραπάνω… Είναι δυνατόν να μην το αντιλαμβάνονται;
Άρα τα περί «άδικου προγράμματος πληρωμών», επειδή τα δυο πρωτότυπα θα παραδοθούν μετά από δυο χρόνια, απλά δεν υφίσταται. Αντιθέτως, οι ελληνικές καθυστερήσεις δημιουργούν σοβαρά προβλήματα και μας θέτουν ενώπιον του ενδεχομένου να παύσει η ισχύς των οικονομικών παραδοχών επί των οποίων όλα έχουν οικοδομηθεί οι υφιστάμενες προτάσεις.
Για να εξηγήσουμε, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε πλέον στο πρόγραμμα, είναι ότι οι τιμές από τους υποκατασκευαστές έχουν δοθεί πριν από σχεδόν έναν χρόνο και η δαπάνη χρόνου στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, έχει φέρει την ισχύ των τιμών που έχουν δοθεί σε οριακή ισχύ. Δεν το γνωρίζουμε;
ΠΕΡΙ… ΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Όσον αφορά το να χωρέσει το πρόγραμμα στον ελληνικό προϋπολογισμό, παρουσιάζεται ένα λογικό πρόβλημα. Το ότι υπάρχει όριο στο τι μπορείς να χωρέσεις που! Για να δώσουμε ένα απλουστευτικό παράδειγμα, αν φοράς 43 νούμερο παπούτσι, άντε να μπορέσεις να βάλεις με στρίμωγμα το 42, δεν θα βάλεις όμως ποτέ το 40. Κατανοητό;
Άρα υπάρχει όριο στο πόσο μπορείς να στριμώξεις κάτι… κάπου! Εάν το πλαίσιο στο οποίο καλείται κανείς να προσαρμοστεί θεωρηθεί απολύτως άκαμπτο (βλ. 1,1 δισ. ευρώ) τότε μετά από την εξάντληση της πίεσης στο μέρος που αποτελείται από το κόστος, τότε άλλη επιλογή δεν έχεις από το να στραφείς στο σκέλος που αφορά τις απαιτήσεις!
Διότι όπως έχει αναφερθεί και στο παρελθόν, το πρόγραμμα αναβάθμισης αυτό καθαυτό έχει ήδη χωρέσει στο 1,1 δισεκατομμύριο ευρώ. Τα υπόλοιπα είναι το «πακέτο υποστήριξης» των μαχητικών αεροσκαφών. Θα ήταν άραγε λύση το να χωρίσουν τα δυο προγράμματα;
Θεωρητικά ναι, πρακτικά δεν έχουμε την πολυτέλεια να παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες όσον αφορά την υλοποίησή του. Επειδή όμως υπάρχουν και τα 460 εκατ. δολάρια στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ προς την Ελλάδα, που θα είναι διαθέσιμα στην Ελλάδα από το 2019, ίσως θα μπορούσε και να γίνει.
Υπάρχει περιθώριο να βρεθεί λύση; ΝΑΙ είναι η πραγματικότητα, αλλά ουδείς μπορεί να αντιληφθεί για ποιον λόγο θα έπρεπε να φθάσουμε σε οριακό σημείο χρονικά, ώστε να κινδυνεύουν «σταθερές» του προγράμματος που μπορούν μόνο να αυξηθούν συν τω χρόνω (σ.σ. οι τιμές που έδωσαν οι υποκατασκευαστές).
Μιλώντας με βάση απλούς λογικούς συνειρμούς, μοναδικός τρόπος να υπάρξει μείωση είναι μόνο κάποια θεαματική αλλαγή στη νομισματική ισοτιμία δολαρίου (νόμισμα του προμηθευτή, των ΗΠΑ) και ευρώ (νόμισμα του πελάτη, η Ελλάδα). Το πρόβλημα είναι ότι με βάση τον νόμο των πιθανοτήτων, μάλλον δεν έχουμε τύχη.
Διαβάστε το υπόλοιπο πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην πηγή εδώ…