Παρ’ όλο που το ΝΑ-40 δεν κέρδισε τελικά τον διαγωνισμό του νέου δικινητήριου επιθετικού, η North American δεν εγκατέλειψε τις προσπάθειές της. Όταν η USAAF προκήρυξε νέο διαγωνισμό στις 11 Μαρτίου του 1939 για ένα μέσο βομβαρδιστικό με ικανότητα μεταφοράς οπλικού φορτίου 1.360 τουλάχιστον κιλών, ελάχιστη ακτίνα δράσης 2000 μιλίων, ταχύτητα πάνω από 300 μίλια/ώρα και κινητήρες Pratt&Whitney R-2800, Wright R-2600 ή τον Wright R-3350, η North American μαζί με τις Martin, Douglas και Boeing-Stearman κατέθεσαν τις προτάσεις τους.
North American B-25 Mitchell: Βομβαρδιστικό για όλες τις «δουλειές» (Α΄Μέρος)
Την ολοκλήρωση του σχεδίου ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου ο αντιπρόεδρος και αρχιμηχανικός της εταιρείας Lee Atwood. Το νέο πρωτότυπο που κατασκευάστηκε, ονομάστηκε ΝΑ-62 και φυσικά ήταν βασισμένο σχεδιαστικά στο ΝΑ-40Β αν και είχε μεγαλύτερη πτερυγική επιφάνεια κατά 10 τετραγωνικά πόδια και επιμηκυμένη άτρακτο κατά 1,82 μέτρα και ήταν ταχύτερο. Στην προσπάθεια αύξησης της μεταφορικής ικανότητας του αεροσκάφους σε οπλικό φορτίο, εκτός από την αύξηση του μήκους της ατράκτου, άλλαξε και η διάταξη των θέσεων κυβερνήτη και συγκυβερνήτη οι οποίες πλέον τοποθετήθηκαν δίπλα-δίπλα, ενώ και η διατομή της ατράκτου αυξήθηκε. Η πρόσβαση του βομβαρδιστή στο ρύγχος, γινόταν εφικτή διαμέσου ενός τούνελ που βρισκόταν κάτω από το πιλοτήριο. Η πτέρυγα τοποθετήθηκε στη μέση της ατράκτου, ενώ η θετική δίεδρος της διατηρήθηκε. Ένα άλλο νέο στοιχείο της επανασχεδιασμένης πτέρυγας ήταν η καινούρια αεροτομή της καθώς και το ότι οι θύλακες των κινητήρων εκτεινόταν και πίσω από τα χείλη εκφυγής της.
Το πλήρωμα ήταν πενταμελές, αποτελούμενο από κυβερνήτη, συγκυβερνήτη, βομβαρδιστή, ναυτίλο/χειριστή ασυρμάτου και πολυβολητή. Η θέση του ναυτίλου βρισκόταν ακριβώς πίσω από τον θάλαμο διακυβέρνησης.
Ο οπλισμός απαρτιζόταν από τέσσερα πολυβόλα των .30 χλστών της ίντσας τοποθετημένα σε εργονομικές βάσεις. Το πρώτο ήταν εγκατεστημένο στο ρύγχος όπου υπήρχαν τρεις θέσεις εγκατάστασής του, το δεύτερο βρισκόταν σε μια καλύπτρα από πλεξιγκλάς στο επάνω και πίσω τμήμα της ατράκτου, ενώ το τρίτο βρισκόταν στο μέσον της ατράκτου και μπορούσε να βάλλει από το πλάι και από το δάπεδο μέσα από ειδικές θυρίδες. Επίσης υπήρχε και ένα πολυβόλο των .50 χλστών της ίντσας, εγκατεστημένο στον κώνο της ουράς και καλυμμένο από διαφανή καλύπτρα. Ο πολυβολητής βρισκόταν σε θέση πρηνηδόν (μπρούμυτα) και η καλύπτρα είχε μικρά παράθυρα στο πλάι για να επιτρέπει την πλευρική μετακίνηση του όπλου… Το μέγιστο φορτίο βομβών που μπορούσε να μεταφέρει το αεροσκάφος, ανερχόταν στις 3.600 λίβρες (1630 κιλά).
Το ΝΑ-62 κατασκευάσθηκε εντός των χρονικών ορίων της προθεσμίας που είχε θέσει η USAAF και κατόρθωσε να εξασφαλίσει την υπογραφή συμβολαίου, τον Σεπτέμβριο του 1939, για την κατασκευή 184 αεροσκαφών με τον χαρακτηρισμό Β-25. Το North American B-25 πήρε το όνομα ενός παλιού αξιωματικού του Αεροπορικού Σώματος του Αμερικάνικου Στρατού του Bill Mitchell, o οποίος έγινε διάσημος για τις πεποιθήσεις του σχετικά με την πραγματική επιχειρησιακή αξία του Αεροπορικού Όπλου, αλλά και το έργο του προς την κατεύθυνση αυτή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’20.
Το καλοκαίρι του 1940 είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή της πρώτης μονάδας παραγωγής και στις 19 Αυγούστου του 1940 πέταξε για πρώτη φορά.
Τα πρώτα Β-25 Mitchell στάλθηκαν στο Wright Field για περαιτέρω δοκιμές, όπου διαπιστώθηκε ότι η δίεδρος γωνία της πτέρυγας προκαλούσε κάποια προβλήματα ευστάθειας περί τον διαμήκη άξονα κίνησης, αλλά και ανεξέλεγκτων κλίσεων όταν ο χειριστής εφάρμοζε δεξί ή αριστερό ποδωστήριο. Η τελευταία αυτή ιδιομορφία ήταν ιδιαίτερα σημαντική καθώς στην ουσία απαγόρευε την εκτέλεση μικροδιορθώσεων στην πορεία του αεροσκάφους κατά την κρίσιμη τελική φάση της σκόπευσης για την εκτέλεση βομβαρδισμού. Έτσι η θετική δίεδρος τελικά καταργήθηκε και η πτέρυγα απέκτησε το χαρακτηριστικό σχήμα φτερού γλάρου (gull wing), έχοντας θετική δίεδρο από τις ρίζες μέχρι τους κινητήρες και μηδενική γωνία από τους θύλακες των κινητήρων μέχρι τα ακροπτερύγια. Στα πρώτα Β-25 έγιναν αρκετοί πειραματισμοί με τη χρήση διαφορετικών κατακόρυφων πτερυγίων, οι οποίοι τελικά κατέληξαν στην υιοθέτηση τετραγωνικής διατομής κατακόρυφων σταθερών με μία ελαφρά κλίση προς τα πίσω στα χείλη προσβολής.
Το πρώτο Β-25 εντάχθηκε σε υπηρεσία τον Φεβρουάριο του 1941 ενώ λίγο αργότερα 19 μονάδες παραδόθηκαν στην 17η Πτέρυγα Βομβαρδισμού στο McChord Field στην πολιτεία της Ουάσιγκτον. Δύο άλλα α/φη στάλθηκαν σε άλλες μονάδες, ενώ δύο κράτησε η North American. Συνολικά κατασκευάσθηκαν 24 Β-25.
Το ένα εκ των δύο αεροσκαφών της North American Aviation, μετετράπη σε μεταφορικό αεροσκάφος για λογαριασμό της εταιρείας και συνετρίβει τον Ιανουάριο του 1945 κατά τη διάρκεια αναγκαστικής προσγείωσης. Ένα άλλο αεροσκάφος με αριθμό σειράς 40-2168 έγινε το προσωπικό αεροπλάνο του στρατηγού Arnold και μετά τον πόλεμο πουλήθηκε ως πλεόνασμα. Το συγκεκριμένο αεροσκάφος παραμένει έως και σήμερα σε πλόιμη κατάσταση.
Β-25Α
Το 1941 μετά από μια σειρά αναφορών που έφταναν από το Ευρωπαϊκό θέατρο επιχειρήσεων, επιβλήθηκε μία σειρά τροποποιήσεων επάνω στο βασικό Β-25. Οι τροποποιήσεις αυτές πραγματοποιήθηκαν από το 25ο αεροσκάφος παραγωγής και μετά, οπότε και δόθηκε η ονομασία Β-25Α. Η βελτιωμένη νέα έκδοση περιελάμβανε προστατευτικά πλαίσια θωράκισης πάχους 95 χιλιοστών στο θάλαμο διακυβέρνησης και στις θέσεις των άλλων μελών του πληρώματος.
Επίσης υιοθετήθηκαν αυτοσφραγιζόμενες δεξαμενές καυσίμου περιορίζοντας τη συνολική χωρητικότητα από τα 3.448 στα 2.624 λίτρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία άλλης μίας δεξαμενής καυσίμου χωρητικότητας 1580 λίτρων στην περιοχή της καταπακτής των βομβών. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών ήρθε η αύξηση του βάρους και κατά συνέπεια η επιδείνωση των επιδόσεων του αεροσκάφους. Επειδή κρίθηκαν όμως απόλυτα αναγκαίες, υιοθετήθηκαν στη γραμμή παραγωγής. Η πρώτη μονάδα που παρέλαβε Β-25Α ήταν και πάλι η 17η Πτέρυγα Βομβαρδισμού στο McChord Field, που περιλάμβανε τις Μοίρες 34η, 37η και 95η καθώς και την 89η Αναγνωριστική Μοίρα. Τα υπόλοιπα –Α που εγκατέλειψαν τη γραμμή παραγωγής, στάλθηκαν σε άλλες μονάδες σε διάφορα σημεία των ΗΠΑ. Μόνο 40 Β-25Α κατασκευάστηκαν συνολικά.
Β-25Β
Η κυριότερη εξωτερική διαφορά του Β-25Β που διαδέχθηκε το –Α στη γραμμή παραγωγής, ήταν η τοποθέτηση ενός πυργίσκου, τύπου Bendix-L, στο άνω και πίσω μέρος της ατράκτου που έφερε ένα δίδυμο πολυβόλο των 12,7 χλστών (.50 χλστων της ίντσας). Επίσης ένα άλλο δίδυμο πολυβόλο ίδιου διαμετρήματος, τοποθετήθηκε σε έναν συμπαγή, τηλεχειριζόμενο και ανασυρόμενο πυργίσκο στην κοιλιά της ατράκτου. Ο κοιλιακός αυτός πυργίσκος ουδέποτε απέδωσε τα αναμενόμενα καθώς δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα στον πολυβολητή που τον χειριζόταν. Ο τελευταίος έπρεπε να εντοπίσει τα εχθρικά αεροσκάφη μέσα από ένα περίπλοκο περισκοπικό σύστημα με φακούς και κάτοπτρα που βρισκόταν πάνω από τον πυργίσκο, όντας συνεχώς γονατιστός! Επιπρόσθετα έπρεπε να χειρίζεται τα δύο πυροβόλα μέσω ενός συστήματος διπλής σκανδάλης, χωρίς όμως να βλέπει τα χέρια του και τις κάννες των όπλων… Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο πολυβολητής ήταν η έντονη ζάλη μετά από παρατεταμένη χρήση του περισκοπίου/σκοπευτικού. Επίσης ιδιαίτερα προβλήματα παρουσιαζόταν και κατά την ανάσυρση του πυργίσκου, για την οποία απαιτούνταν 55 δευτερόλεπτα, ενώ ένα γρήγορο κατέβασμα του μπορούσε να καταστρέψει τον διακόπτη χειρισμού του, με αποτέλεσμα να μένει σταθερός σε εκτεταμένη θέση δημιουργώντας προβλήματα αεροδυναμικής.
Επίσης όταν τα αεροπλάνα επιχειρούσαν από πρόχειρα αεροδρόμια, ο πυργίσκος μάζευε λάσπες και σκόνη με αποτέλεσμα την πλήρη αχρήστευση του σκοπευτικού συστήματος. Έτσι μετά από λίγο καιρό το σύστημα αυτό καταργήθηκε εξοικονομώντας βάρος 600 λιβρών και χώρο για μια πρόσθετη δεξαμενή καυσίμου.
Οι υπόλοιπες αλλαγές στον οπλισμό ήταν λιγότερο ορατές. Το μεσαίο πολυβόλο των .30 χλστών της ίντσας καταργήθηκε και οι πλαϊνές θυρίδες από πλεξιγκλάς έγιναν πιο μικρές. Το Β-25Β διατήρησε το 30άρι στο ρύγχος, ενώ το πολυβόλο των 0.50 in στο πίσω μέρος καταργήθηκε με αποτέλεσμα να μειωθεί το μήκος του τμήματος αυτού αποκτώντας παράλληλα ένα διαφανή κλωβό για παρατήρηση.
Το πλήρωμα εξακολουθούσε να είναι πενταμελές, ενώ το μήκος μειώθηκε από τα 18,99 μέτρα (54 πόδια και 1 ίντσα) στα 18,64 μέτρα (52 πόδια και 11 ίντσες). Επίσης η πρόσθετη θωράκιση ανέβασε το βάρος στις 20.000 λίβρες (κενό) και στις 28.460 με πλήρες φορτίο, με αποτέλεσμα την μείωση των επιδόσεων και ιδίως της ταχύτητας πλεύσης που με δυσκολία ανερχόταν στα 300 μίλια/ώρα στο επίπεδο των 15.000 ποδών.
Τα πρώτα 14 Β-25Β παραδόθηκαν τον Αύγουστο 1941 στην 17η Πτέρυγα Μάχης. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1942 η κατασκευάστρια εταιρεία παρέδωσε και τα υπόλοιπα 120 αεροσκάφη, κλείνοντας έτσι το αρχικό συμβόλαιο για τα 184 αεροσκάφη με τον εργοστασιακό κωδικό ΝΑ-62.
Συνεχίζεται…
