P-47 ‘Thunderbolt’ αεροπλανοφόρων

Ο Πόλεμος (είναι) πάντων πατήρ και κυρίως της ανθρώπινης επινοητικότητας και προσαρμοστικότητας.
Στα μέσα του 1944, η μάχη του Ειρηνικού μαινόταν ακόμα με πείσμα και νέα όπλα και υλικό κατέφθαναν στα πεδία των επιχειρήσεων όσο οι απώλειες και η φθορά συνεχίζονταν.

Η νέα προσθήκη του Αμερικανικού οπλοστασίου ήταν το καταδιωκτικό Republic P-47 Thunderbolt, ένας γαργαντούας των ουρανών “χτισμένος” γύρω από τον 18-κύλινδρο κινητήρα Pratt & Whitney R-2800-59 των 2,000 ίππων. Το αεροσκάφος, ένας μικρός γίγαντας σε σύγκριση με τα άλλα μονοθέσια καταδιωκτικά, σχεδιάστηκε ακριβώς για να ξεπερνά κάθε εχθρικό μαχητικό.
Ο πανίσχυρος κινητήρας του του χάριζε ταχύτητα 370 κόμβων στα μεγάλα ύψη των 30,000 ποδών, επιχειρησιακή οροφή 42,000 ποδών και πάνω από 1,000 μίλια εμβέλεια. Ο οπλισμός του ήταν βαρύτατος, με οκτώ (8) πολυβόλα των 12.7mm και 3,400 σφαίρες συνολικά επιτρέποντάς του να κομματιάζει οποιοδήποτε αντίπαλο και να συνεχίζει. Μπορούσε επιπλέον να εξοπλιστεί με ρουκέτες των 5 ιντσών και με βόμβες συνολικού βάρους 2,500 λιβρών για κρούση.

Το αεροσκάφος πρωτοπέταξε το 1941 και εντάχθηκε σε υπηρεσία το 1942 για να γνωρίσει δράση αρχικά στο Ευρωπαϊκό Μέτωπο. Αρχικά, πιλότοι που είχαν διακριθεί στα μικρά και αεικίνητα Spitfire και σε άλλα μαχητικά δίωξης, αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό το μεγάλο αεροσκάφος που δεν απέδιδε σε θέματα ευελιξίας τόσο πολύ, κερδίζοντας τα ελάχιστα κολακευτικά παρατσούκλια “ιπτάμενη μπανιέρα” και “μπουκάλα γάλατος”.
Σύντομα, όμως, η ανάπτυξη νέων τακτικών και η βελτίωση των εκδόσεων στις εκδόσεις -C και -D άλλαξαν αυτήν την προδιάθεση κερδίζοντας τον σεβασμό και τον τρόμο των Γερμανών χειριστών. Μέχρι το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη, το Ρ-47 θα διεκδικήσει 20 μαχητικά jet Messerschmitt Me-262 και 4 αεριωθούμενα βομβαρδιστικά Arado Ar-234.

Tα Ρ-47 θα φτάσουν σύντομα και στον Ειρηνικό, με τα πρώτα να προσγειώνονται στην Αυστραλία. Όταν το πρώτο από αυτά σταμάτησε να τροχοδρομεί και ο χειριστής του άνοιξε την καλύπτρα και βγήκε, οι Αυστραλοί υπόλογοι έκπληκτοι αναρωτήθηκαν ‘πού είναι το υπόλοιπο πλήρωμα’.
Στα μέσα του 1944, το αεροπλανοφόρο USS Manila Bay CVE-61 παρέδιδε 37 μαχητικά Ρ-47D με τα πληρώματά τους στο συγκρότημα των Μαριανών. Τα αεροσκάφη ανήκαν στην 73η Μοίρα Δίωξης, του 318ου Συγκροτήματος Μαχητικών και το πλήρωμα του πλοίου βιαζόταν να ξεφορτωθεί αυτούς τους ταραξίες πιλότους της Αεροπορίας. Λιγότερο πειθαρχημένοι από τους πιλότους του Ναυτικού πάνω στο πλοίο, οι ιπτάμενοι είχαν βρεθεί πολλές φορές να φέρνουν παράνομα αλκοολούχα ποτά πάνω στο πλοίο, να μεθούν, να εμπλέκονται σε πολλά περιστατικά χαρτοπαιξίας και καυγάδων με μέλη του πληρώματος ή μεταξύ τους.

Ωστόσο, οι τύχες του πολέμου επεφύλασσαν αλλαγές στο μέλλον τους. Το πλοίο είχε αποπλέυσει στις 5 Ιουνίου φτάνοντας στις 19 ανατολικά των θαλασσίων προσβάσεων της Σαϊπάν, όπου μαινόταν η ομώνυμη μάχη. Οι ναυτικοί θα έπρεπε να περιμένουν λίγο ακόμα στα νερά αυτά, μέχρι να κριθεί το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ανεχόμενοι την παρουσία των πιλότων της αμερικανικής αεροπορίας.
Στις 23 Ιουνίου, τέσσερα ιαπωνικά βομβαρδιστικά καθέτου εφόρμησης Aichi D3A Val εμφανίστηκαν πάνω από τα πλοία του στόλου και έριξαν τις βόμβες τους πριν προλάβει καλά καλά να αντιδράσει κανείς. Αν και αστόχησαν, η επίθεση θορύβησε τον ναύαρχο Spruance που διέταξε την απογείωση αεροσκαφών για να παράσχουν εναέρια κάλυψη στο στόλο, όσο γινόταν. Απουσία άλλων αεροπλάνων, ο κλήρος έπεφτε στα Ρ-47D της Αεροπορίας.

Εδώ ας διευκρινίσουμε πως, αν και δεν χρειάζεται καμία τεχνική ρύθμιση για να απονηωθεί ένα αεροσκάφος από ένα αεροπλανοφόρο, είναι σχεδόν αδύνατον να προσνηωθεί πάλι με επιτυχία. Η επιτυχία της αποστολής βαρύνει στους ώμους του πιλότου που πρέπει να συνηθίσει τον μικρό και όχι ακούνητο διάδρομο. Η απόφαση, όμως, ελήφθη και μετά από λίγο οι “μέθυσοι”, “απείθαρχοι” και “τζογαδόροι” πιλότοι έδειξαν την αξία τους.
Η διαταγή εκτελέστηκε και από τις 27 Ιουνίου αεροσκάφη απονηώνονταν από το USS Manila Bay, σήκωνε τα αεροσκάφη στον αέρα για να εκτελέσουν την αποστολή τους και στη συνέχεια πετούσαν για τη Σαϊπάν, που ήταν και ο τελικός προορισμός τους για να προγειωθούν εκεί.

Αν και ο ναύαρχος Spruance χαρακτήρισε τις αποστολές αυτές αργότερα “πρωτοβουλία άξια συγχαρητηρίων”, το μέτρο δεν είχε συνέχεια. Το Ρ-47 παρέμενε ένα απόκτημα της Αεροπορίας και το Ναυτικό συνέχισε να στηρίζεται σε “δικά του” αεροσκάφη με δικές του προδιαγραφές. Η ναυτική υπηρεσία των ‘Thunderbolts’ ήταν σύντομη.