Το Φεγγάρι μας, η Σελήνη μπορεί να μην είναι για πάντα πιστός σύντροφος της Γης. Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων φέρνει στο προσκήνιο τον όρο “Ploonets” ένα συγκερασμό των όρων Planet (πλανήτης) και Moon (Φεγγάρι). Ο Ploonet είναι ένα φεγγάρι που ξεφεύγει από την έλξη του Πλανήτη του και αποκτά τροχιά γύρω από το άστρο του συστήματος. Η ομάδα πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο μπορεί να εξηγήσει κάποια ασυνήθιστα αστρονομικά φαινόμενα. Επίσης κάνει μια πρόβλεψη: Μπορεί η σελήνη να γίνει και αυτή κάποτε Ploonet.
Σαν “Θερμός Δίας” ταξινομείται ένας αέριος γίγαντας όπως ο δικός μας Δίας, που όμως είναι πολύ κοντά στο μητρικό του άστρο και έτσι έχει πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Μερικοί αστρονόμοι πιστεύουν ότι αυτοί οι πλανήτες δημιουργήθηκαν στις παρυφές των Ηλιακών τους συστημάτων και έπειτα μετακινήθηκαν προς τα ενδότερα. Σε μια ακόμη επιστημονική δημοσίευση (που δεν έχει ακόμη περάσει από peer review) οι ερευνητές αναφέρουν με ακρίβεια τι ακριβώς μπορεί να συμβεί όταν ένας τέτοιος “Θερμός Δίας” αρχίσει να μεταναστεύει προς το εσωτερικό του ηλιακού του συστήματος, συνοδευόμενος από τα φεγγάρια του. Οι επιστήμονες λοιπόν, βασιζόμενοι σε εξομοιώσεις, προβλέπουν ότι το 48% των Φεγγαριών αυτών των Εξωπλανητών, θα γίνουν “Ploonets”
Τα ασυνήθιστα αστρονομικά φαινόμενα που μπορεί να εξηγήσει αυτή η θεωρία είναι πολλά. Για παράδειγμα: Ένα φεγγάρι στο οποίο υπάρχουν μεγάλες ποσότητες πάγου. Καθώς αυτό αρχίζει να κινείται προς το άστρο του συστήματος ο πάγος θα αρχίζει να γίνεται νερό, έπειτα ατμός και θα χαθεί στο διάστημα. Κάτι τέτοιο θα έδινε στον “Ploonet” αυτό, ουρά κομήτη. Έτσι όταν περνά μπροστά από το μητρικό του άστρο θα μπορούσε να το κάνει την φωτεινότητα του να μεταβάλλεται, κάτι που θα μπορούσε να εξηγήσει το φαινόμενο αυτό για κάποια άστρα.
Από την άλλη, σε περίπτωση που ο Ploonet συγκρουστεί με τον πλανήτη που το συγκρατούσε (πριν αποσπαστεί και κινηθεί προς το άστρο), θα δημιουργήσει συντρίμμια γύρω του δημιουργώντας δακτυλίους. Τέτοιου είδους δακτύλιοι έχουν παρατηρηθεί σε εξωπλανήτες πολλές φορές, με την θεωρία όμως των “Ploonets” οι επιστήμονες ουσιαστικά υποδεικνύουν τον μηχανισμό σχηματισμού τους.
Οι “Ploonets” είναι επίσης και ένας τρόπος να εξηγηθεί γιατί ενώ έχουμε εντοπίσει τόσους πολλούς εξωπλανήτες, δεν έχουμε εντοπίσει σχεδόν κανένα εξωδορυφόρο. Τα φεγγάρια των εξωπλανητών λοιπόν αποσπώνται από την τροχιά στους μητρικούς πλανήτες τους και αποκτούν δική τους τροχιά γύρω από το άστρο. Έτσι όταν τους παρατηρήσουμε θεωρούμε ότι δημιουργήθηκαν σαν πλανήτες και όχι σαν φεγγάρια.
Οι εξομοιώσεις των πλανητικών μοντέλων υποδεικνύουν ότι οι “Ploonets” έχουν εξαιρετικά μικρή ζωή: Οι πιο πολλοί συντρίβονται πάνω στο μητρικό τους άστρο ή στον μητρικό τους πλανήτη μέσα σε μισό εκατομμύριο χρόνια, ενώ όσοι επιζούν συνθλίβονται μέσα σε πολύ ένα εκατομμύριο χρόνια.
Το φεγγάρι μας, η σελήνη είναι ένας δυνητικός “Ploonet” αφού απομακρύνεται από την Γη τέσσερα εκατοστά κάθε χρόνο. Με αυτόν τον ρυθμό θα αποσπαστεί από αυτή σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια
