Αίσθημα «περικύκλωσης» διακατέχει τη Ρωσία εδώ και χρόνια καθώς πλέον έχει απευθείας σύνορα με νατοϊκές χώρες ή χώρες που στηρίζονται στη δυτική συμμαχία. Πολωνία, Ρουμανία, Ουκρανία, χώρες της Βαλτικής, έχουν εξαφανίσει πλέον το «στρατηγικό μαξιλάρι» που διέθετε κάποτε η Σοβιετική Ένωση διαθέτοντας μεγάλο βάθος άμυνας μέσω των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ακόμη, το ΝΑΤΟ τα τελευταία χρόνια μεταφέρει ολοένα και περισσότερες δυνάμεις και εγκαταστάσεις στα ανατολικά του (π.χ. αντιαεροπορικά συστήματα, τεθωρακισμένα, βάσεις drones, στρατηγικά βλήματα, μεγάλα πλοία σε Βαλτική και Μαύρη Θάλασσα) αυξάνοντας την ένταση.
Έτσι δεν είναι παράξενο που ο υπουργός Άμυνας της Ρωσίας, ο Sergei Shoigu σε χθεσινές δηλώσεις του μίλησε για δημιουργία 20 νέων στρατιωτικών σχηματισμών στα δυτικά της χώρας, ώστε να αντισταθμιστεί η νατοϊκή πίεση η οποία όπως είπε «αποσκοπεί στο να καταστρέψει το διεθνές σύστημα ασφαλείας και μας υποχρεώνει να πάρουμε τέτοια αντίμετρα».
Τις προηγούμενες μέρες στη Ρουμανία διεξήχθη η νατοϊκή άσκηση Steadfast Defender 2021 με συμμετοχή χιλιάδων στρατιωτών, ενώ η δυτική συμμαχία έχει αυξήσει γενικά το ρυθμό των ασκήσεων της στην περιοχή κοντά στην Ρωσία, όπως και τις μετασταθμεύσεις αμερικανικών στρατευμάτων εκεί (με σημαντική χρήση του λιμένα της Αλεξανδρούπολης). Από την πλευρά της η Ρωσία έκανε φέτος μια εντυπωσιακή επίδειξη μετακίνησης στρατευμάτων στα σύνορα με την Ουκρανία, η οποία τρομοκράτησε το Κίεβο και θορύβησε το ΝΑΤΟ, καθώς κανείς δεν ήξερε αν θα εξελισσόταν και σε εισβολή.
Εδώ εμφανίζεται και μια ιδιατερότητα της αμερικανικής πολιτικής η οποία έχει αποφασίσει από την εποχή Ομπάμα να στραφεί προς την Ασία και να αντιπαρατεθεί εκεί με την Κίνα, που την θεωρεί (και σωστά) την νέα παγκόσμια δύναμη. Όμως η σύγκλιση Κίνας και Ρωσίας τα τελευταία χρόνια, τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά και οικονομικά, όπως και η εξωστρέφεια του Πούτιν, που παρεμβαίνει σε Συρία (ήδη εκεί είχαμε μικρές “κόντρες” μεταξύ ρωσικών και αμερικανικών στρατευμάτων), συνάπτει στενές σχέσεις με την Τουρκία και κάνει ένα μερικό επανεξοπλισμό, δεν αφήνουν τις ΗΠΑ αδιάφορες. Καθώς κατανοούν πως αν επιτρέψουν την ρωσική κινητικότητα ρισκάρουν στο μέλλον να αντιμετωπίσουν ένα μάλλον ανίκητο σύμπλοκο Κίνας και Ρωσίας. Άρα, έχουν υποχρεωθεί, ενώ μετακινούν το κέντρο των στρατιωτικών τους κινήσεων στον Ειρηνικό, να πιέζουν και τη Ρωσία στο ευρωπαικό πεδίο, ώστε να την απασχολούν εκεί, αποτρέποντας την ανατολική της “επέκταση”.
Είναι έτσι εμφανές πως τα χρόνια «ηρεμίας» στην Ευρώπη που είχαμε όλοι ελπίσει πως θα κρατούσαν για πάντα, έχουν μάλλον τελειώσει, καθώς εμφανίζεται -σε παραλλαγή βέβαια- μια νέα ψυχροπολεμική εποχή έντασης και στρατιωτικών συναγωνισμών, με αυτή τη φορά πιο δυναμικές και θερμόαιμες κινήσεις.
