Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, οι θεωρίες του ιταλού σμηνάρχου Amedeo Mecozzi, υπερμάχου των αμιγώς επιθετικών αεροπορικών τακτικών, κέρδιζαν σιγά-σιγά έδαφος εντός της Regia Aeronautica. Αυτές έμοιαζαν αρκετά με τις πρακτικές τακτικών βομβαρδισμού τις οποίες δοκίμαζαν και άλλες χώρες κατά την ίδια περίοδο.
Η Breda κατασκεύασε δύο μονοπλάνα βομβαρδιστικά, τα Ba.64 και Ba.65, τα οποία ωστόσο στερούνταν της δυνατότητος καθέτων εφορμήσεων όπως τα Stukas φερ’ειπείν. H SIAI-Marchetti, από την άλλη, σχεδίασε ένα μονοθέσιο δικινητήριο το οποίο ήταν αρκετά προηγμένο για τα δεδομένα της εποχής του και ονομάστηκε S.M.85. Συνολικά, 34 μονάδες κατασκευάστηκαν μόνο.
Δομικά στοιχεία του S.Μ.85
Το νέο αεροσκάφος διέθετε κλειστό πιλοτήριο και τροχούς που ανασύρονταν με υδραυλικό σύστημα προς τα πίσω, μέσα στα ατρακτίδια των κινητήρων, ενώ ο ουραίος ήταν ενισχυμένος με καουτσούκ στο αμορτισέρ του. Από το ασύνηθες σχήμα της ατράκτου έλαβε το προσωνύμιο «μπανάνα»! Η άτρακτος διαμορφώθηκε με τρόπο ώστε να ελαχιστοποιείται η οπισθέλκουσα, παρέχοντας ταυτοχρόνως στον πιλότο την καλύτερη δυνατή ορατότητα. Η δομή ήταν εξ ολοκλήρου ξύλινη και καλυμμένη με φύλλα από κόντρα πλακέ.
Οι πτέρυγες στηρίζονταν σε τρεις ράβδους και έφεραν λινό περίβλημα. Για την βύθιση χρησιμοποιούνταν flaps αντί για γρίλιες φρένων. Ξύλινη ήταν επίσης και η ουρά η οποία διέθετε επένδυση από κόντρα πλακέ και ενίσχυση από στυλίδια.
Η καταπακτή μπορούσε να δεχθεί είτε μια βόμβα των 500 έως 800 κιλών είτε δύο των 250. Λόγω όμως αδυναμίας του συστήματος προσγείωσης, δεν ενδείκνυτο η κάθοδος στο έδαφος με φορτωμένο το αεροπλάνο. Αυτό σήμαινε πως οι πιλότοι όφειλαν να απελευθερώσουν τις βόμβες σε κάθε πτήση. Το πολυβόλο στην άτρακτο είχε περισσότερο διακοσμητική παρά ουσιαστική χρήση. Στις τέσσερις δεξαμενές καυσίμων παρείχετο σύστημα αυτοσφράγισης και μπορούσαν να δεχθούν έως 1.078 λίτρα.
Πρωτότυπο και προβλήματα
Κατασκευάστηκε ένα πρωτότυπο όπου πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 19 Δεκεμβρίου του 1936, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά από αυτήν του Junkers Ju 87 Stuka. Ακολούθησαν περισσότερες δοκιμές το 1937, αλλά οι επιδόσεις του δεν ήταν οι αναμενόμενες. Μολαταύτα, η Regia Aeronautica προέβη σε παραγγελία 48 αεροσκαφών, πιστεύοντας που υπήρχε αρκετό περιθώριο βελτιώσεων. Συν τοις άλλοις, δεν εμφανίσθηκαν άλλα αεροσκάφη τη δεδομένη στιγμή για τον ίδιο ρόλο, οπότε το S.M.85 φάνταζε ως η μόνη λύση.
Από τα πενιχρά αποτελέσματα των νέων δοκιμών, κρίθηκε αναγκαία η μείωση της αρχικής παραγγελίας. Λόγω της κακής αναλογίας ώθησης προς βάρος, το αεροσκάφος χρειαζόταν 14 λεπτά για να φτάσει στα 4.000 μέτρα ύψος. Όταν τα flaps λειτουργούσαν ως αερόφρενα και έφταναν σε κλίση 90 μοιρών για τη βύθιση, η συμπεριφορά του καθίστατο απρόβλεπτη, αφού ο πιλότος αδυνατούσε να το ελέγξει πλήρως. Επίσης, οι διαμήκεις ταλαντώσεις έκαναν τη στόχευση κατά τον βομβαρδισμό εξαιρετικά ανακριβή, ενώ κατά την επαναφορά του από τη βύθιση, σταματούσε ουσιαστικά στον αέρα, οπότε γινόταν ένας βολικός στόχος για εχθρικά αντιαεροπροικά πυρά.
Τα σοβαρά προβλήματα του S.M.85, οδήγησαν σε περαιτέρω τροποποιήσεις με την πρώτη να αφορά τον κινητήρα. Επελέγησαν για την άνοδο της ισχύος οι εννιακύλινδροι αερόψυκτοι Piaggio Stella P.VII C.35, των 500 ίππων έκαστος, που περιέστρεφαν τρίφυλλες έλικες. Τα flaps των συνδυασμένων ρόλων βελτιώθηκαν κι άλλο, ενώ προσετέθη και η επιλογή είτε ενός πολυβόλου Breda-SAFAT των 12,7 χιλ., είτε δύο των 7,7.
Πολεμικές δραστηριότητες
Το Πειραματικό Κέντρο Καθέτων Εφορμήσεων (Reparto Sperimentale Volo a Tuffo), που ιδρύθηκε το 1938, μετονομάστηκε σε 96η Μοίρα και στις αρχές Ιουνίου 1940 μεταφέρθηκε από τη Ρώμη στο νησί Παντελλερία, κοντά στη Μάλτα, ώστε να προετοιμαστεί για την επικείμενη έναρξη των εχθροπραξιών κατά της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας. Κατά την προσγείωση, το ένα αεροσκάφος συνετρίβη με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του πιλότου, ενώ άλλα δύο ακόμη υπέστησαν βλάβες. Όχι μόνο αυτό, αλλά και το ζεστό κλίμα στο νησί της Μεσογείου είχε αρνητική επίδραση στην ξύλινη κατασκευή των S.M.85, τα οποία άρχισαν να παραμορφώνονται και να φθείρονται.
Ετσι, οι μόνες επιχειρήσεις όπου συμμετείχαν τα S.M.85 ήταν δύο αποστολές, στις 30 Ιουνίου και 10 Ιουλίου, πάνω από τη Μεσόγειο με σκοπό την αναζήτηση βρετανικών πλοίων, τα οποία ουδέποτε εντοπίσθηκαν. Στις 16 Ιουλίου, τα εναπομείναντα αεροπλάνα αποσύρθηκαν από την πρώτη γραμμή, τερματίζοντας έτσι την εξαιρετικά σύντομη καριέρα του πρώτου ιταλικού βομβαρδιστικού καθέτου εφορμήσεως που ετέθη σε υπηρεσία από τη Regia Aeronautica κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η SIAI-Marchetti επιχείρησε να διορθώσει τα προβλήματα του S.M.85, προχωρώντας σε ριζικό επανασχεδιασμό και επανεξοπλισμό του. Έτσι προέκυψε S.M.86, το οποίο έλαβε ακόμη ισχυρότερους κινητήρες. Τα περισσότερα όμως εξ αυτών δεν επιλύθηκαν πλήρως. Στο μεταξύ, η Regia Aeronautica προσπάθησε να βρει άλλη επιλογή και αυτή επήλθε με την αγορά της πρώτης παρτίδας των Junkers Ju 87 από τη Γερμανία, τα οποία εφοδίασαν άμεσα την 96η Μοίρα.
Τεχνικά χαρακτηριστικά
- Μήκος: 10,4 μέτρα
- Άνοιγμα πτερύγων: 14 μέτρα
- Ύψος: 3,3 μέτρα
- Επιφάνεια πτερύγων: 25,8 τετραγωνικά μέτρα
- Καθαρό βάρος: 2.950 κιλά
Επιδόσεις
- Μέγιστη ταχύτητα: 368 χιλιόμετρα/ώρα
- Αυτονομία πτήσεως: 870 χιλιόμετρα
- Ανώτατο υψόμετρο: 6.500 μέτρα (21.300 πόδια)
SIAI: (Società Idrovolanti Alta Italia)
