SR-71: Τρεις φορές πιο γρήγορο από τον ήχο, τέσσερα ρεκόρ ταχύτητας στην τελευταία του πτήση για το Μουσείο!  

Το SR-71 δεν ήταν σαν τα άλλα αεροπλάνα. Ούτε αποσύρθηκε ήσυχα όπως τα συνηθισμένα αεροσκάφη: στην τελευταία πτήση του τύπου, το ‘972’ (s/n 61-7972) έσπασε τέσσερα ρεκόρ, πετώντας από την μια άκρη των Ηνωμένων Πολιτειών ως την άλλη σε 64 λεπτά και 19,89 δευτερόλεπτα. Η απόσυρση του ‘Sled’ έγινε με το ανάλογο στυλ των Blackbird –σε ύψος άνω των 80.000 ποδών και με μέση ταχύτητα… μόλις 2.144,83 μιλίων/ώρα!

Αφήνοντας στις 04:30 πμ της 6^ης Μαρτίου 1990 το Air Force Plant 42 στο Palmdale της Καλιφόρνια με πλήρωμα τους Αντισμηνάρχους Raymond E. Yeilding (πιλότο) και Joseph T. Vida (Αξιωματικό Συστημάτων Αναγνώρισης, RSO) το απόλυτο αναγνωριστικό της Lockheed προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Dulles Field της Ουάσιγκτον έχοντας θέσει νέα ρεκόρ ταχύτητας στις διαδρομές Δυτική-Ανατολική Ακτή, Λος Άντζελες-Ουάσιγκτον, Κάνσας Σίτυ-Ουάσιγκτον και Σαιν Λούις-Σινσιννάτι. Σε ορισμένα σκέλη της πτήσης η μεγίστη ταχύτητα έφθασε τα 2.210,14 μίλια την ώρα.
Στην Ουάσιγκτον, το αεροσκάφος παραδόθηκε στο Smithsonian National Air and Space Museum όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα θυμίζοντας μια εποχή που τίποτα δεν φαινόταν αδύνατον. Ο πιλότος του ‘972’ περιγράφει εκείνη την ιστορική τελευταία πτήση σαν να έγινε χθες.

«Απογειωθήκαμε από το Palmdale πριν την ανατολή, πετάξαμε πάνω από τον Ειρηνικό και συναντήσαμε κανα-δύο KC-135. Πήραμε πλήρες φορτίο καυσίμου, ανάψαμε τους μετακαυστήρες και θέσαμε 200 μίλια από την ακτή ως αφετηρία…» Οι εκπρόσωποι της Εθνικής Αεροναυτικής Ένωσης (National Aeronautic Association) είχαν ήδη λάβει θέσεις κατά μήκος της διαδρομής για την επαλήθευση των ρεκόρ από ακτή σε ακτή και από πόλη σε πόλη. Τα πόστα τους απείχαν έως και 2.500 μίλια μεταξύ τους όμως το αεροπλάνο που περίμεναν κάλυπτε τέτοιες αποστάσεις σε ελάχιστα λεπτά.
«Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πανέμορφη θέα καθώς κροσσάραμε την Δυτική Ακτή. Είχε αρχίσει το λυκαυγές και έβλεπες λευκά κύματα του ωκεανού να σπάνε σε όλο το μήκος της ακτής της Καλιφόρνια. Είμασταν πραγματικά ψηλά και ήταν αρκετά σκοτεινά ώστε να βλέπω τα εκατομμύρια φώτα του Λος Άντζελες κάτω μας. Στον βορρά μπορούσα να δω το Σαν Φρανσίσκο και στα νότια ολόκληρο το Σαν Ντιέγκο. Πέρα από αυτό ήταν το σκοτάδι του Μεξικού».

Η θέα που απολάμβανε το πλήρωμα του ‘972’ μόνο αστροναύτες την είχαν. «Λίγα λεπτά αργότερα πετούσαμε ανατολικά, προς τον ήλιο, πιο γρήγορα κι από σφαίρα. Ο ήλιος ανέβαινε γρήγορα και σύντομα είχε γίνει μέρα. Είχαμε άδεια να πετάξουμε στην μεγίστη ταχύτητά μας, τα 3,3 Μαχ. Πετάξαμε με 3,3 Μαχ και λίγο μετά είδα το Λας Βέγκας. Έπειτα είδα το Γκραντ Κάνυον και περάσαμε όλα τα μεγαλειώδη εκείνα βουνά του Κολοράντο».
Οι εξωτερικές επιφάνειες του Blackbird είχαν πυρώσει από την αεροδυναμική τριβή… Ο Αντισμήναρχος Yeilding δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί ότι μόλις 150 χρόνια νωρίτερα οι τολμηροί πιονέροι ήθελαν μήνες για να διασχίσουν εκτάσεις που αυτοί άφηναν πίσω τους μέσα σε μερικά λεπτά.

«Το ανατολικό τμήμα της χώρας ήταν κάτω από νέφωση, έτσι δεν είδαμε πολλά χαρακτηριστικά σημεία στα Ανατολικά, αλλά ο J. T. κι εγώ ρίξαμε μια τελευταία ματιά στην Γη του Θεού από τα 80.000 πόδια… Η καμπύλη της Γης, η φωτεινή ζώνη γαλάζιου στον ορίζοντα και πάνω μας σκοτάδι, καθώς βρισκόμασταν ψηλότερα από το 97% των μορίων του αέρα».
Σε αυτό το ύψος τα αστέρια δεν τρεμοπαίζουν. Η λάμψη τους είναι σταθερή, κουκκίδες φωτός σ’ έναν ωκεανό διαστήματος, δημιουργώντας έναν ουρανό κεντημένο με αστέρια που η θέα του από το έδαφος θα ωχριούσε σε σύγκριση. «Φανταστείτε πως θα ήταν η «Έναστρη Νύχτα» εάν ο Βαν Γκογκ είχε γίνει μάρτυρας αυτής της θέας. Φανταστείτε πόσοι τσακωμοί στην γη θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αφήνοντας τους πολιτικούς να δουν το σύμπαν όπως στ’ αλήθεια είναι. Σκέφτηκα πόσο τυχεροί είμασταν που υπηρετήσαμε στα Blackbirds…»

«Όταν κροσσάραμε την Ανατολική Ακτή κανένα αεροπλάνο δεν είχε διασχίσει την χώρα πιο γρήγορα απ’ ότι το Blackbird εκείνη την ημέρα –67 λεπτά και 54 δευτερόλεπτα. Κάναμε μια αριστερή στροφή με κάθοδο προς το Dulles και εκτελέσαμε κανα-δυό διελεύσεις για το πλήθος που είχε μαζευτεί εκεί.
Σε μια από αυτές άναψα τους μετακαυστήρες για να τους δείξω το υπέροχο θέαμα των ‘shock diamonds’ (τα υπερηχητικά «δαχτυλίδια» που σχηματίζονται πίσω από το ακροφύσιο κατά την χρήση afterburner) και τις πορτοκαλί φλόγες που έβγαιναν από το αεροπλάνο, αφήνοντάς τους να νιώσουν την ισχύ των κινητήρων». Μια φωτογραφία εκείνης της διέλευσης ήταν το επόμενο πρωί στο πρωτοσέλιδο της Washington Post. Το ‘972’ είχε γράψει ιστορία.

Ακόμη και σήμερα, κοιτώντας φωτογραφίες του Blackbird έχεις την αίσθηση ενός εξωπραγματικού αεροπλάνου που τα εντυπωσιακά ρεκόρ του φαντάζουν απολύτως… φυσιολογικά. Το SR-71 δεν ήταν ένα συνηθισμένο αεροσκάφος. Ήταν ένα αληθινό επίτευγμα αεροναυπηγικής, η επιτομή της ανθρώπινης ιδιοφυίας στο κυνήγι του ταχύτερου, ψηλότερα. Τα ρεκόρ του ‘972’ πριν προσγειωθεί για πάντα ήταν ένας ταιριαστός αποχαιρετισμός από ένα μοναδικό αεροπλάνο.
Αλέξανδρος Θεολόγου