Οι πολεμικές επιχειρήσεις κατά τα πρώτα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Ανατολικό Μέτωπο, κατέστησαν επιτακτική την παραγωγή ενός νέου σοβιετικού αεροσκάφους για την υποστήριξη στρατευμάτων και για την παρεμπόδιση των επικοινωνιών, αρκετά πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Τα διαθέσιμα μονοκινητήρια στερούνταν επαρκούς οπλισμού και μακράς εμβελείας. Όχι μόνο απαιτείτο ενίσχυση των οπλικών συστημάτων, αλλά και επιπλέον προστασία του πληρώματος από τις επιθέσεις των γερμανικών μαχητικών.
Έναρξη σχεδιασμού του Su-8
Ήδη από τα μέσα του 1941, το γραφείο σχεδιασμού του Pavel Sukhoi δούλευε επάνω σε ένα μονοθέσιο θωρακισμένο επιθετικό αεροσκάφος, το ODBSh, με δύο πολλά υποσχόμενους αερόψυκτους κινητήρες Shvetsov M-71. Το project παρουσιάστηκε επισήμως στο Ινστιτούτο Ερευνών της Πολεμικής Αεροπορίας την 30η Ιουνίου του ιδίου έτους και εγκρίθηκε τον Οκτώβριο. Η εκκένωση όμως και μετεγκατάσταση των σοβιετικών βιομηχανικών μονάδων λόγω της προελάσεως των χιτλερικών στρατευμάτων, καθυστέρησε την έναρξη των διαδικασιών κατασκευής των τριών πρωτοτύπων που είχαν ζητηθεί (δύο για πτήση και ένα για στατιστικές δοκιμές) έως το Μάϊο του 1942.
Έτσι επιταχύνθηκαν οι δομικές εργασίες του DDBSh 2M-71, οι οποίες ξεκίνησαν περίπου έναν μήνα προτού περατωθεί ο σχεδιασμός του (20 Σεπτεμβρίου του 1942), στο εργοστάσιο Νο.19 στα Ουράλια (αργότερα μεταφέρθηκε και αυτό αναγκαστικά στο Τούσινο). Την άνοιξη του 1943, το πρώτο πρωτότυπο ήταν έτοιμο σε γενικές γραμμές. Διέθετε ενιχυμένη θωράκιση και, αντί για τους κινητήρες M-71, εγκαταστάθηκαν τελικώς οι M-71F των 2.200 ίππων, όπου θεωρούνταν ανθεκτικότεροι σε συνθήκες μάχης. Στις αρχές Δεκεμβρίου, το ΟDBSh 2M-71F (Su-8) πραγματοποίησε αρκετές εδαφικές δοκιμές, όπου εμφανίστηκαν τα πρώτα σχεδιαστικά ελαττώματα και ελλείψεις.
Οπλισμός και δομικά χαρακτηριστικά
Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1944, τα αρχικά ρυγχαία πυροβόλα NS-37 αντικαταστάθηκαν από τα NS-45 OKB-16, διαμετρήματος 45 χλστ., τα οποία προορίζονταν για την εξουδετέρωση γερμανικών τεθωρακισμένων. Για επιθέσεις κατά του πεζικού, διέθετε τέσσερα πολυβόλα ShKAS των 7,62 χλστ. στο εξωτερικό τμήμα των πτερύγων. Υπήρχε επίσης και ένα ίδιο αμυντικό πολυβόλο στο χώρο του ασυρματιστού, στο κάτω τμήμα της ατράκτου, ενώ έφερε και ραχιαίο πυργίσκο UTK-1 με πολυβόλο UBT των 12,7 χλστ. Ο οπλισμός περιελάμβανε ακόμη έξι ρουκέτες PC 82 ή ROFS-132, που μπορούσαν να γίνουν και δέκα. Επιπροσθέτως, είχε και δυνατότητα μεταφοράς βομβών συνολικού βάρους 900 κιλών, όπου επίσης μπορούσαν να αυξηθούν στα 1.400 κιλά, αναλόγως των συνθηκών.
Βάσει των σοβιετικών εκτιμήσεων, ένας καλός πιλότος, εκπαιδευμένος στη χρήση των NS-45 OKB-16, θα μπορούσε ανέτως να αχρηστεύσει ένα άρμα τύπου Pz.IV Ausf G με επίθεση από το πλάι, γωνία 25-30° και απόσταση βολής 300-400 μέτρων, ή ένα τεθωρακισμένο όχημα μεταφοράς προσωπικού, τύπου Sd Kfz 250.
Το Su-8 2M-71F, με βάρος απογείωσης 12.413 κιλών, είχε επιχειρησιακή εμβέλεια 600 χλμ. και μέγιστη 1.500 χλμ. Η ανώτατη ταχύτητά του ήταν αρκετά ικανοποιητική σε σχέση με το βάρος του. Σε επίπεδο θαλάσσης έφτανε τα 500 χλμ./ώρα και σε υψόμετρο τα 550. Το ανώτατο ύψος ήταν 9.000 μέτρα.
Η συνέχεια στο Military History
