Να θυμίσουμε αρχικά πως παράλληλα με το κύριο πρόγραμμα των νέων φρεγατών, προχωρούσαν και τα δυο «παράπλευρα», ο εκσυγχρονισμός των MEKO 200HN και τα πλοία ενδιάμεσης λύσης.
Αναφορικά με τον εκσυγχρονισμό, ήδη εδώ και αρκετούς μήνες, υπήρχε δεδομένη και οριστική απόφαση για το διαχωρισμό του από τη ναυπήγηση των νέων πλοίων (ακόμη και εάν τα δυο προγράμματα κατέληγαν στον ίδιο ανάδοχο), ώστε να ξεμπλοκάρει η διαδικασία, η οποία -λόγω της διασύνδεσης- είχε αποδειχθεί περίπλοκη στη διαχείριση και δυσκίνητη. Να σημειωθεί ότι στο πρόγραμμα των MEKO 200HN, με τον τρόπο που το είχε προβάλει το ΠΝ, είχαν υποβληθεί από όλους τους υποψήφιους αναδόχους προτάσεις με βάση ένα μακρύ κατάλογο άνω των 40 επιμέρους υποπρογραμμάτων.
Έτσι τα κόστη είχαν κλιμακωθεί σε ύψος πάνω από το 1 δις ευρώ, αλλά υπήρχε πάντα η δυνατότητα περικοπής κάποιων ή μάλλον επιλογής των βασικότερων εξ’ αυτών, ώστε να κινηθεί και σε χαμηλότερα επίπεδα. Ήδη όμως από το τέλος του πρώτου τριμήνου του 2021 στο τραπέζι είχε υπεισέλθει και ένας άλλος παράγοντας, αυτός του ενδεχομένου αγοράς επιπλέον καινούργιων πλοίων, μικρότερων από τις σχεδιάσεις που προτείνονταν στο (κύριο) πρόγραμμα φρεγατών. Να θυμίσουμε ότι η Navantia ήταν η πρώτη που είχε αποκαλύψει αυτή την πτυχή, όταν παράλληλα με τις F110 προσέφερε και ελαφρές φρεγάτες Alpha 3000. [Αν και παραμένει άγνωστο εάν όταν έγινε αυτό (αρχές του 2021), αποτελούσε δική της πρωτοβουλία ή υπήρχε ήδη σχετικό αίτημα του ΠΝ («Πτήση» 12, «Navantia, H πρόταση Φ/Γ F110 και Alfa 3000 στο ΠΝ»)].
Η Τουρκία αναθεωρεί το χρονοδιάγραμμα εκσυγχρονισμού των MEKO 200;
Να θυμίσουμε ότι και οι Ολλανδοί είχαν προτείνει μια τέτοια λύση, όπως είχε παρουσιαστεί στην αποκλειστική συνέντευξη που είχε εξασφαλίσει η «Πτήση» («Πτήση» 14, «Damen Shipyards, η πρόταση των SIGMA 11515HN στο ΠΝ»). Παράλληλα οι σκέψεις στο ΠΝ για (εκ νέου) υποβάθμιση του εκσυγχρονισμού ΜΕΚΟ 200HN υπήρχαν ήδη στο τραπέζι, καθώς τα πλοία πλησιάζουν τα 30 χρόνια, την ίδια στιγμή που οι τρεις δεκαετίες είναι η ωφέλιμη διάρκεια λειτουργίας στα περισσότερα ναυτικά.
Μια από τις επιλογές που αξιολογείτο εναλλακτικά ήταν η αγορά αριθμού καινούργιων πλοίων μεγέθους μεγάλης κορβέτας ή ελαφράς φρεγάτας (2.500-3.000 τόνων) και ένας μερικός εκσυγχρονισμός των MEKO 200HN (στο ίδιο ή και πιο περιορισμένο επίπεδο αυτού που υλοποιήθηκε στις Φ/Γ κλάσης «S»), που θα επέτρεπε στα πλοία να παραμείνουν στην πρώτη γραμμή, τουλάχιστον για μια ακόμη 10ετία.
ΑΠΟΨΗ: Οι Ολλανδοί ήρθαν με “λάθος” πλοίο. Αντί για 4 SIGMA 11515HN, καλύτερα 10 SIGMA 10514!
Υποψηφιότητες για τα μικρότερα καινούργια πλοία ήταν η SIGMA 10514, η Gowind 2500, η ιταλική κλάση Doha, η EPC κ.ά. Το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο «μαγικός αριθμός» των νέων πλοίων. Πηγές αναφέρουν ότι, αναλόγως με την περίπτωση, υπήρχαν σκέψεις για 4+4 (τέσσερεις φρεγάτες πολλαπλών ρόλων και τέσσερις κορβέτες/ελαφρές φρεγάτες), 4+3 ή και 3+4 όπως και 2+4. Και αυτή η διάσταση χρήζει ιδιαίτερης προσοχής υπό το πρίσμα των νεότερων εξελίξεων.
Σχετικά με πλοία ενδιάμεσης λύσης, η μόνη -αν και άκρως σημαντική- εξέλιξη, ήταν αυτή που προήλθε από τις ΗΠΑ. Χωρίς να έχει ακόμη οριστικοποιηθεί τη χρονική περίοδο στην οποία αναφερόμαστε, οι Αμερικανοί αναμενόταν να προσφέρουν τελικά 2 καταδρομικά κλάσης Ticonderoga και 2 LCS κλάσης Freedom. Για τα Tico υπήρχε η επιδίωξη (που μάλλον θα κατέληγε θετικά) να παραδοθούν με φόρτο όπλων, καθώς και να μεταβιβαστούν εν λειτουργία («Hot Transfer»), ενώ στο σκηνικό, όπως έχουμε γράψει και αναλύσει στους ιστοτόπους μας, είχε υπεισέλθει και η περίπτωση παραχώρησής τους με καθεστώς δανεισμού από το USN.
Οι LCS, αναμενόταν, αν τελικά αποσύρονταν, να είναι οι 7 και 9, πλοία εξαιρετικά σύγχρονα. Το κόστος εισαγωγής αμφότερων των πλοίων σε υπηρεσία ίσως να ήταν η κύρια επιβάρυνση (αν και καθόλου ευκαταφρόνητη) για το ΠΝ. Το όλο θέμα συζητήθηκε κατά την επίσκεψη του γερουσιαστή Μενέντεζ τον Αύγουστο, όπου υπήρξε και ένα πλαίσιο συμφωνίας χειρισμού. Να υπενθυμίσουμε ότι, όταν είχε επιστρέψει η απάντηση LOR για τις HF2 το Μάιο, οι αμερικανικές προτάσεις για πλοία ενδιάμεσης λύσης είχαν κριθεί «μη ικανοποιητικές» σε σημείο που είχαν αναγκάσει τον Αμερικανό πρέσβη Τζέφρεϊ Πάιατ να προβεί στη γνωστή δήλωση ότι «θα συνεχίσουμε να συζητάμε» (και για Tico).
Διαδικαστικά η ελληνική πλευρά θα έπρεπε να αποστείλει επιστολή όπου να εκφράζει την γνώμη της για το κομμάτι αυτό της αμερικανικής προσφοράς, δηλαδή να ζητά άλλα πλοία. Η ενέργεια αυτή εκκρεμούσε ακόμη κατά την επίσκεψη Μενέντεζ. Με άλλα λόγια, ότι και αν έχει γραφεί σχετικά για το θα έδιναν οι Αμερικανοί, χωρίς αυτή την επιστολή η Ουάσιγκτον δεν είχε ενημερωθεί επίσημα για το ελληνικό αίτημα. [Αναφέρεται ότι η σχετική επιστολή έφυγε τελικά μόλις την εβδομάδα της 20ης Σεπτεμβρίου, δηλαδή άλλο ένα δείγμα ότι οι εξελίξεις με την Γαλλία έγιναν μέσα σε λίγα 24ωρα.]
Τα αποτελέσματα του…
H συνέχεια στο navaldefence.gr, εδώ
