To σημερινό μας θέμα, είναι συνέχεια του άρθρου μας σχετικά με την ικανότητα ή όχι του F-16 να εντοπίζει και να καταστρέφει το F-35 εδώ. To άρθρο αποτελεί μέρος από το «δυνατό» άρθρο του Βασίλη Παπακώστα, Φαίδωνα Καραϊωσηφίδη και Ηλία Παπανικολάου, που μπορείτε να το διαβάσετε στις σελίδες του περιοδικού μας που βρίσκεται αυτή την στιγμή στα περίπτερα.
Εντοπισμός της απειλής
Η εξουδετέρωση μιας στελθ απειλής, όπως του F-35A (και στην αντίθετη «ανάγνωση» η αποτροπή που προσφέρει σε κάποιον που χρησιμοποιεί το αεροσκάφος), έχει δύο παραμέτρους: τον εντοπισμό της (διότι δεν μπορείς να την εξαλείψεις, αν δεν την επισημάνεις) και την αντιμετώπισή της με κατάλληλα συστήματα.
Η χαμηλή «διατομή ραντάρ», που αποτελεί την κύρια «αρετή» των VLO μαχητικών, είναι μια μεταβλητή της μέγιστης εμβέλειας του ραντάρ και βρίσκεται σε συνάρτηση με την 4η ρίζα του RCS (Radar Cross Section). Η μείωση του RCS έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του χρόνου αντίδρασης του δικτύου αεράμυνας που εκτελεί διαδοχικά τις διαδικασίες εντοπισμού, αναγνώρισης, ιχνηλάτησης, ανάθεσης όπλων και εμπλοκής. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στα αεροσκάφη στελθ αλλά και στα UAV και τα βλήματα κρουζ που αναπτύσσει με ζήλο η Τουρκία. Στόχος του έγκαιρου εντοπισμού είναι το εχθρικό ίχνος να γίνει αντιληπτό πριν αυτό προσεγγίσει τον αντικειμενικό σκοπό του σε εμβέλεια βολής ή πριν να έχει ήδη προχωρήσει στην άφεση των όπλων του από ασφαλή απόσταση. Επιπλέον, η μείωση του RCS έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της ακρίβειας ιχνηλάτησης στην περίπτωση που το αεροσκάφος γίνει αντιληπτό από τα ραντάρ αεράμυνας. Έτσι γίνεται ιδιαίτερα δύσκολος ο εγκλωβισμός και η «εμπλοκή» του από τα αντιαεροπορικά συστήματα του αμυνόμενου, που χρησιμοποιούν καθοδήγηση μέσω ραντάρ ή από τα ραντάρ των μαχητικών αναχαίτισης.
Τα πλεονεκτήματα αυτά των αεροσκαφών VLO μέσω της τεχνολογίας στελθ μειώνονται με τη χρήση ραντάρ πολύ χαμηλών συχνοτήτων HF, VHF και UHF, που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται εκτεταμένα στα ρωσικά (και κάποια κινεζικά) συστήματα αεράμυνας, ενώ στη Δύση (όπου μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχαν απειλές στελθ) χρησιμοποιούνται υψηλότερες συχνότητες (στην περιοχή των 1,3-3 GHz/ζώνη «L», 1-2 GHz και 2-4 GHz/ζώνη «S»).
Τα ραντάρ χαμηλών συχνοτήτων απαιτούν μεγάλο μέγεθος κεραίας, έχουν περιορισμένες δυνατότητες απάλειψης πλευρικών λοβών απαιτώντας προσεκτική διαχείρισης συχνοτήτων λόγω της ύπαρξης πολλαπλών πολιτικών και στρατιωτικών εφαρμογών στις εν λόγω συχνότητες, αλλά προσφέρουν ανθεκτικότητα στις παρεμβολές. Σήμερα η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει επιτρέψει την κατασκευή ραντάρ χαμηλών συχνοτήτων ενεργής διάταξης φάσης (AESA με TRM-Transmit Receive Modules) που κάνουν χρήση ψηφιακής επεξεργασίας και ηλεκτρονικών στερεάς κατάστασης υπερβαίνοντας αρκετές από τις παραπάνω αδυναμίες.
Η «ηχώ ραντάρ» ενός στόχου (το ίχνος δηλαδή που παρουσιάζει σε ένα τέτοιο σύστημα) στις χαμηλές συχνότητες και τα μεγάλη μήκη κύματος είναι υψηλότερη από την αντίστοιχη στις μικρο-κυματικές συχνότητες. Εκτιμάται ότι η βελτίωση κυμαίνεται σε μόλις μερικά dB/m2, που μπορούν όμως να αποβούν κρίσιμα για τον εντοπισμό του στόχου και μοιραία για τον τελευταίο. Επιπλέον, η τεχνολογία υλικών RAM (Radar Absorbing Material), που συμβάλλουν εν μέρει σε εφαρμογές στελθ, είναι λιγότερο αποτελεσματική στις χαμηλές συχνότητες.
Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις (που υποτίθεται ότι βασίζονται σε διαρροές της USAF και δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν), το RCS του F-35A είναι της τάξης του 0,0015 m2 (-28,3 dbsm) στη ζώνη συχνοτήτων «Χ». Κάποιες σχετικές παραδοχές σημειώνουν ότι η τιμή αυτή ίσως αφορά στα αεροσκάφη της USAF και είναι πιθανό τα μοντέλα εξαγωγής (μέσω διαφοροποίησης των υλικών RAM) να εμφανίζουν υψηλότερη τιμή (αν τελικά υιοθετηθεί η θεωρία ότι υπάρχει τέτοια διαφοροποίηση δυνατοτήτων στο πρόγραμμα JSF, κάτι που επισήμως έχει διαψευστεί).
Είναι επίσης ευρέως αποδεκτό ότι η τιμή αυτή δεν είναι σταθερή, αλλά είναι καλύτερη στο πρόσθιο ημισφαίριο και «χειροτερεύει» (το RCS αυξάνει) όσο η «παρατήρηση» γίνεται από τα πλάγια ή από το πίσω μέρος του αεροσκάφους (αν και η μεταβολή δεν είναι τόσο μεγάλη όσο σε ρωσικά ή κινεζικά στελθ μαχητικά, στα οποία το RCS «υποφέρει» σημαντικά πλευρικά ή στο οπίσθιο ημισφαίριο). Σε ό,τι αφορά στο εμπρόσθιο τμήμα (+/-15 μοίρες), στα VHF και πιθανώς και στα UHF, η τιμή είναι μικρότερη από -20 dbsm ή 0,01 m2.
Στο διαδίκτυο υπάρχει διαθέσιμη η εργασία του Αντισμήναρχου Κ. Ζηκίδη, «Low Observable Threats RCS Estimation and Anti–Stealth Technologies», που παρουσιάστηκε στο Air Power Conference τον Φεβρουάριο του 2017. Με χρήση του κώδικα POFACETS, o αξιωματικός της ΠΑ υπολόγισε το RCS σε τομέα +/-45 μοιρών σε αζιμούθιο και +/- 15 μοιρών σε ανύψωση προσδιορίζοντάς το σε 0,01 m2 στη ζώνη συχνοτήτων «Χ». Πρόκειται φυσικά για σημαντικά μειωμένη τιμή σε σχέση με το 1,2 m2 του F-16C/D, αλλά αποτελεί διαφοροποίηση σε σχέση με την τιμή που «διαρρέει» η USAF για τη δυνατότητα αποτελεσματικής αντιμετώπισης της απειλής.
Ενδεικτικά, ένα ραντάρ που θα εντοπίσει έναν στόχο διατομής 0,0015 m2 στα 50 χιλιόμετρα, έχει τη δυνατότητα να εντοπίσει (υπό τις ίδιες συνθήκες) έναν στόχο διατομής 0,01 m2 στα 83 χιλιόμετρα! Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι το πρόβλημα του F-35A δεν χρήζει άμεσης αντιμετώπισης, οπότε θα αναπτύξουμε τη συλλογιστική μας με δεδομένη την τιμή που «διαρρέει» η USAF, ελπίζοντας στην πράξη να αποδειχθεί… «υπερβολική».
Σε μια υπόθεση εργασίας η πρώτη προτεραιότητα για την ΠΑ είναι η απόκτηση μέσων εντοπισμού. Δεν θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο με τεχνολογίες που είναι σε ανάπτυξη (π.χ. ραντάρ με στοιχεία νιτριδίου του Γαλλίου, GaN) και που παραμένουν ακόμη «ανώριμες», γιατί θεωρούμε ότι το πρόβλημα πρέπει να είχε επιλυθεί… «χθες» κι έτσι μπορούμε να βασιστούμε μόνο σε υπάρχοντα συστήματα. Στην παρούσα φάση η μοναδική αξιόπιστη λύση για τον εντοπισμό αεροσκαφών VLO αναφέρεται η χρήση σύγχρονων ραντάρ ζώνης συχνοτήτων VHF ή τουλάχιστον UHF, τα οποία θα παρέχουν επαρκή δεδομένα στόχου για τα μαχητικά αναχαίτισης της ΠΑ ή τα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας.
Είναι αυτονόητο ότι τα ραντάρ που θα αποκτηθούν θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα αυτοματοποιημένης διασύνδεσης με το ελληνικό σύστημα αεράμυνας (ΣΑΕ): υπογραμμίζεται ότι το F-35A δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εάν δεν αντιπαραβάλλουμε ένα πλήρως διαλειτουργικό και ενοποιημένο σύστημα αεράμυνας και -ταυτόχρονα- είναι εδώ ακριβώς που ξεκινούν τα προβλήματα των προτεινόμενων λύσεων. Η χώρα που θεωρείται ότι έχει τα πλέον εξελιγμένα ραντάρ VHF είναι η Ρωσία. Ενδεικτικά αναφέρουμε το L119 Nebo SVU, ένα σύγχρονο 3D ραντάρ AESA που χρησιμοποιεί ψηφιακή επεξεργασία και είναι αξιόπιστο (επιλύοντας το χρόνιο πρόβλημα και μια μεγάλη αδυναμία των ραντάρ χαμηλών συχνοτήτων) με MTBF 500 ωρών.
Το L119 φέρεται να έχει εμβέλεια 380 km έναντι στόχου με RCS 1 m2, που πετά σε ύψος 20 km και εμβέλεια 65 km για στόχο ίδιας διατομής που πετά σε ύψος 500 m. Υπό τις συνθήκες αυτές παρέχει ακρίβεια 100 m σε εμβέλεια, 0,5 μοιρών σε αζιμούθιο και 1,5 μοιρών σε ανύψωση. Συγκριτικά, ένα σύγχρονο ραντάρ έρευνας ζώνης συχνοτήτων «L» (1-2 GHz), όπως το S-743D Martello, παρέχει ακρίβεια εμβέλειας 150 μέτρων και 0,13 μοιρών σε αζιμούθιο κι ένα επίσης σύγχρονο σύστηνα του ΣΑΕ όπως το AN/TPS-70 ζώνης «S» (2-4 GHz) παρέχει ακρίβεια εμβέλειας 107 μέτρων και αζιμούθιου 0,22 μοιρών. Η προετοιμασία για χρήση του 1L119 Nebo SVU απαιτεί 20 λεπτά και μπορεί να διαχειριστεί 100 ίχνη.
Το ελληνικό ΣΑΕ χρησιμοποιεί σήμερα αποκλειστικά υποδομή ΝΑΤΟ με εξαίρεση το σύστημα ULS. Όπως έχουμε επίσης σημειώσει σε παλαιότερο άρθρο μας, έχει επιτευχθεί μεν ενσωμάτωση των ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων σε ελληνική υπηρεσία μέσω ζεύξης Link 11B, αλλά είναι άγνωστος ο βαθμός ολοκλήρωσης και οι δυνατότητες που μπορεί η εν λόγω εφαρμογή να υποστηρίξει στην ενσωμάτωση 5-6 ρωσικών ραντάρ χαμηλών συχνοτήτων στο ΣΑΕ (αν και, ούτως ή άλλως, υφίσταται αρχικός περιορισμός ενσωμάτωσής τους μόνο με ενσύρματη ζεύξη).
Στην πρόταση βέβαια λύσης αντιμετώπισης της απειλής των τουρκικών F-35 με τέτοια ρωσικά συστήματα θεωρούμε ότι, με τις σημερινές γεωπολιτικές ισορροπίες και με δεδομένη τη σχέση μας με τις ΗΠΑ και την εν εξελίξει αναβάθμιση των δεσμών των δύο χωρών, η απόκτησή τους από μια χώρα του ΝΑΤΟ είναι μάλλον ουτοπική.
Δυστυχώς, από τη σχετική αγορά της Δύσης τα ραντάρ που λειτουργούν σε αντίστοιχες συχνότητες πρακτικά απουσιάζουν και το μοναδικό σύστημα που είναι σε προχωρημένο στάδιο ανάπτυξης και κατασκευάζεται σε χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ είναι το ραντάρ επιτήρησης SR (Surveillance Radar) του αντιαεροπορικού συστήματος MEADS. Πρόκειται για ένα σύγχρονο ραντάρ AESA παλμικού ντόπλερ με ψηφιακή διαμόρφωση δέσμης που λειτουργεί στη ζώνη συχνοτήτων UHF. Παρέχει κάλυψη 360 μοιρών μέσω περιστροφής της κεραίας με ρυθμό 7,5 rpm και IFF Mode 5.
Στη διάρκεια δοκιμής τον Νοέμβριο του 2013 το TOC (Tactical Operations Center) του MEADS (μέσω δεδομένων που έλαβε από SR) τροφοδότησε το ραντάρ ελέγχου πυρός (FCR) πολλαπλών λειτουργιών ζώνης συχνοτήτων «X» (8-12 GHz) οδηγώντας στην κατάρριψη δύο βλημάτων (ενός TBM-Tactical Ballistic Missile και ενός αεροδυναμικού στόχου) που προσέγγιζαν το σύστημα από διαφορετικές κατευθύνσεις με χρήση βλημάτων PAC3. To MEADS παρέχει πλήρεις δυνατότητες διασύνδεσης με άλλα TOC, κέντρα C3, συστοιχίες Patriot, πλοία με σύστημα AEGIS μέσω Link 16 κ.ά. H μετάβαση στο παραπάνω παράδειγμα από ένα ραντάρ ζώνης συχνοτήτων UHF, που έχει εντοπίσει στόχους, σε ένα FCR ζώνης «X» καταδεικνύει και το γεγονός ότι τα σύγχρονα ραντάρ UHF/VHF έχουν υπερβεί τους περιορισμούς ακρίβειας του παρελθόντος και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατάδειξη στόχων σε αντιαεροπορικά συστήματα. Το πρώτο συμβόλαιο παραγωγής για το MEADS αναμένεται το φθινόπωρο του 2018 με τη Γερμανία.
Η μοναδική άλλη επιλογή σήμερα ενός δυτικού ραντάρ που βρίσκεται σε υπηρεσία είναι η οικογένεια ULTRA της ELTA, η οποία υποστηρίζει ότι «είναι σε χρήση από στρατιωτική δύναμη», που όμως δεν κατονομάζεται. Το ELM-2090U είναι σπονδυλωτό και παρέχεται σε τρεις εκδόσεις, C1, C6 και C22, ανάλογα με τα «στοιχεία» (module) που διαθέτει: στην έκδοση C1 υπάρχει ένα «στοιχείο», στην έκδοση C6 υπάρχουν 2×3 «στοιχεία» και στην έκδοση C22 με 2×11 «στοιχεία» τo μέγεθος φθάνει τα 10×30 μέτρα και το βάρος τους 300 τόνους! Σχεδιάστηκε για να εντοπίζει στόχους VLO και TBM και πρωτοπαρουσιάστηκε στο Paris Air Show το 2015.
Πρόκειται για ραντάρ AESA που λειτουργεί στη ζώνη UHF με ψηφιακή διαμόρφωση δέσμης που καλύπτει 120 μοίρες ή 360 σε αζιμούθιο μέσω περιστροφής της κεραίας στην έκδοση C1 ή 120 μοίρες στις εκδόσεις C6/C22 που μπορεί να επεκταθεί σε 320 μοίρες, αφού αυτές τοποθετούνται σε ράγιες και μπορούν να κινηθούν μηχανικά κατά +/- 100 μοίρες για να επιτευχθεί η ανωτέρω κάλυψη. Για το C1 η εταιρεία αναφέρει μέγιστη εμβέλεια 500 χιλιομέτρων έναντι στόχων μεγέθους μαχητικού (δηλαδή RCS 2-2,5 m2) με «κλιμακούμενη εμβέλεια» για τα C6 και C22 (καθώς στην περιγραφή για το C1 αναφέρει ότι επικεντρώνεται σε αεροδυναμικούς στόχους και UAV). Για το C1 η εμβέλεια αποκάλυψης στόχου RCS 0,01 m2 φθάνει τα 132 χιλιόμετρα, που διαμορφώνεται στα 90 χιλιόμετρα για διατομή 0,0015 m2 (την υποτιθέμενη του F-35A).
Είναι προφανές ότι τα C6 και C22 παρέχουν εμβέλεια αποκάλυψης σημαντικά μεγαλύτερη των 100 χιλιομέτρων έναντι τέτοιου στόχου, χωρίς φυσικά να γνωρίζουμε όλες τις παραμέτρους της ανωτέρω τιμής για το C1 (ύψος πτήσης κτλ.). Το ELM-2090U ψηφιοποιεί το αναλογικό σήμα του ραντάρ σε επίπεδο TRM (αντίθετα με τα περισσότερα ραντάρ ηλεκτρονικής σάρωσης) και αυτό επιτρέπει μεγαλύτερη ευελιξία στη διαμόρφωση της δέσμης.
Η ELTA προσφέρει επίσης και το σύστημα TERRA, που δεν είναι παρά ένας συνδυασμός των ραντάρ ELM-2090U ULTRA C22 και του ραντάρ ELM-2090S SPECTRA ζώνης συχνοτήτων «S».Τα δύο συστήματα ανταλλάσσουν αυτομάτως δεδομένα και εναλλάσσονται στις λειτουργίες: το ELM-2090U εκτελεί έρευνα, «αποσαφήνιση» και έναρξη ιχνηλάτησης μεταβιβάζοντας αυτόματα στη συνέχεια τα δεδομένα του στόχου στο ELM-2090S, το οποίο ξεκινά τη διαδικασία ιχνηλάτησης με δέσμη υψηλής ακρίβειας (παρέχεται ως εφεδρεία η δυνατότητα ιχνηλάτησης από το ELM-2090U).
Με το κατάλληλο λογισμικό και τις διασυνδέσεις, τον ρόλο του ELM-2090S θα μπορούσαν να παίξουν τα υφιστάμενα ραντάρ του ΣΑΕ (HR-3000, AN/TPS-70, AR327 Commander) ζώνης «S». Τα ραντάρ οικογένειας ULTRA μπορούν να διασυνδεθούν με το ΣΑΕ είτε μέσω ασύρματης ζεύξης (Link 16) είτε ενσύρματα παρέχοντας διαλειτουργικότητα. Είναι προφανές ότι η έκδοση C1 δεν καλύπτει τις απαιτήσεις για εντοπισμό στόχου VLO σε μεγάλη εμβέλεια, αλλά σε πρώτη φάση η ΠΑ θα μπορούσε να αποκτήσει μικρό αριθμό ραντάρ C6 για να καλύψει σε μεταβαλλόμενες θέσεις τις περιοχές κύριου ενδιαφέροντος που περιλαμβάνουν τη Βόρεια Κρήτη, την ευρύτερη περιοχή Αττικής-Τανάγρας, τη Σκύρο και τη Λάρισα-Μαγνησία, εξασφαλίζοντας και την αντιμετώπιση της απειλής από τουρκικά TBM. Σημειώνουμε ότι τα υφιστάμενα συστήματα αυτοπροστασίας της τουρκικής αεροπορίας (RWR, παρεμβολείς) και τα όπλα που χρησιμοποιούνται εναντίον των ραντάρ δεν είναι αποτελεσματικά όταν αντιμετωπίζουν ραντάρ που λειτουργούν στις συχνότητες UHF/VHF.
Συμπληρωματικά, να υπενθυμίσουμε ότι έχουμε ήδη τοποθετηθεί στο ζήτημα της απόκτησης δύο πλοίων αντιαεροπορικής άμυνας περιοχής κλάσης Arleigh Burke (Π&Δ Νο 372, «DDG Arleigh Burke, Επιλογή για το ΠΝ και την Εθνική Αεράμυνα;»), καθώς θεωρούμε ότι η ισχύς του ραντάρ AN/SPY-1D σε συνδυασμό με τα βλήματα SM-2MR θα αποτελούσαν μια χρήσιμη προσθήκη στο ζήτημα της αντιμετώπισης του F-35A. Δεν μπορούμε όμως να παραγνωρίσουμε ότι πρόκειται για μια υπόθεση με πολλούς αστάθμητους παράγοντες και δεν μπορούμε να στηριχθούμε σε ένα τέτοιο σενάριο.
Ένα ακόμη ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι οι αποστολές χαμηλής διείσδυσης. Είναι βέβαιο ότι, εφόσον η Ελλάδα αναπτύξει ένα δίκτυο σύγχρονων ραντάρ χαμηλών συχνοτήτων VHF/UHF για την έγκαιρη προειδοποίηση των F-35A, τότε η τουρκική απάντηση θα είναι η διείσδυση από χαμηλό ύψος όπου τα ανωτέρω ραντάρ είναι αναποτελεσματικά. Στην περίπτωση αυτή το βάρος θα πρέπει να αναληφθεί από τους Σταθμούς Αναφοράς που έχει αναπτύξει επικουρικά η ΠΑ σε όλη την επικράτεια και κυρίως στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Το δίκτυο αυτό αποτελείται από ραντάρ «2D» MPDR-90E (12) και AN/TPS-43E (3) ζώνης συχνοτήτων «S», που δεν μπορούν ωστόσο να αποκαλύψουν στόχους VLO, ενώ από την άλλη δεν προσφέρονται σήμερα ραντάρ συχνοτήτων VHF/UHF με ανάλογα χαρακτηριστικά ώστε να ικανοποιήσουν τη σχετική ανάγκη. Οι εναλλακτικές λύσεις είναι δύο:
α) Συστήματα παθητικού εντοπισμού PET (Passive ESM Tracking systems), όπως τα τσέχικα VERA-NG, που όμως από μόνα τους δεν αποτελούν απάντηση στο πρόβλημα καθώς απαιτούν «συνεργάσιμους» ενεργούς στόχους, δηλαδή τέτοιους που εκπέμπουν κάποια μορφή ακτινοβολίας (ραντάρ, επικοινωνίες, ραδιοζεύξεις). Αν ο εισβολέας επιλέξει την πλήρη σιγή ενεργών αισθητήρων, δεν είναι δυνατό να εντοπισθεί με εξοπλισμό PET.
β) Ραντάρ παθητικού εντοπισμού PCLS (Passive Coherent Location System), όπως το Silent Sentry της Lockheed Martin, που είναι και το πλέον σύγχρονο, ή άλλα δυτικά συστήματα, το HA-100 της Thales ή το AULOS της Selex. Ωστόσο, η εν λόγω τεχνολογία δεν είναι 100% ώριμη, αλλά από την άλλη πρόκειται για λύση χαμηλού κόστους που χρησιμοποιεί εμπορική τεχνολογία (COTS).
Τα συστήματα PCLS αξιοποιούν «μη συνεργαζόμενους πομπούς» σε συνδυασμό με «απομακρυσμένους δέκτες» κατά τα πρότυπα των πολυστατικών ραντάρ. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιούν το φαινόμενο μετατόπισης ντόπλερ που παράγεται από σήματα που δημιουργούνται, όταν τα αεροσκάφη «καταυγάζονται» από πομπούς ραδιοφωνίας FM/TV (ψηφιακή ή αναλογική), DVB (Digital Video Broadcasting-Terrestrial) ή κινητής τηλεφωνίας, που λειτουργούν στο φάσμα 30MHz-3GHz. Η λειτουργία τους είναι παθητική και δεν γίνεται αντιληπτή από συσκευές RWR ή συστήματα ELINT και δεν κινδυνεύουν από όπλα ARM. Καλύπτουν χαμηλά ή πολύ χαμηλά ύψη, καθώς στα μεγάλα ύψη δεν απαντώνται ανάλογες εκπομπές. Η παρεχόμενη ακρίβεια δεν μπορεί να εξυπηρετήσει ενδεχόμενη ιχνηλάτηση αλλά συνεισφέρουν σημαντικά στην έγκαιρη προειδοποίηση.
Ενδεικτικά, η αναπτυσσόμενη έκδοση AULOS 3D παρέχει δυνατότητα κάλυψης 360 μοιρών σε μέγιστη εμβέλεια 360 km και περιλαμβάνει επίσης εκτίμηση για το ύψος του στόχου. Η κεραία του με μέγεθος 6,8×6,8 m αναπτύσσεται σε ιστό 12 m και περιλαμβάνει 4 συγκροτήματα LPDA (Log Periodic Antenna) για επιτήρηση και 2 για το σήμα αναφοράς. Το σύστημα μπορεί να διαχειρίζεται έως και οκτώ σταθμούς FM με πλήρη διαλειτουργικότητα με το σύστημα ACCS (Air Command Control System) του ΝΑΤΟ.
