«Η Ουκρανία μπορεί ακόμα να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα»

Τη θέση ότι η Ουκρανία διαθέτει την πνευματική, την οργανωτική και την οικονομική δυνατότητα να αναπτύξει και να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα, εξέφρασε ο πρώην απεσταλμένος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, Πέτερ Γκαρασκούκ, όπως αναφέρει το ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Sputnik.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται σε συνέντευξή του στο ουκρανικό δίκτυο Obozrevatel TV, ο Γκαρασκούκ υποστήριξε ότι εκτός από το να κατασκευάσει ατομικές βόμβες (σ.σ. εννοεί ελεύθερης πτώσης), το Κίεβο είναι σε θέση να αναπτύξει πλήρως λειτουργικές πυρηνικές κεφαλές για πυραύλους.
Παράλληλα, επισήμανε ότι η Ουκρανία διαθέτει στο έδαφός της εγκαταστάσεις κατασκευής διηπειρωτικών πυραύλων τύπου Satan (R-36 / SS-18) προκειμένου να εγκαταστήσει τις κεφαλές αυτές, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι καμία άλλη χώρα δεν έχει δυνατότητα κατασκευής πυραύλων τέτοιων επιδόσεων και ανέφερε ονομαστικά τις ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα.
Τέλος, υποστήριξε ότι όταν έρθει η ώρα κατασκευής πυρηνικών όπλων, το Κίεβο δε θα πρέπει να φοβηθεί τις διεθνείς κυρώσεις.
Η Ουκρανία ήταν μία από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες που μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ «κληρονόμησε» πυρηνικά όπλα και τους φορείς τους (βαλλιστικούς πύραυλους, αεροσκάφη) που βρέθηκαν στο έδαφός της από την προκάτοχο κρατική οντότητα.
Στην ίδια κατάσταση βρέθηκαν το Καζακστάν κι Λευκορωσία, όμως τον Δεκέμβριο του 1994 συμφώνησαν να υπογράψουν την συνθήκη για την μη διάδοση πυρηνικών όπλων (ΝΡΤ) και να παραδώσουν στην Ρωσία το σύνολο του πυρηνικού οπλοστασίου που βρέθηκε στην κατοχή τους.
Σημειώνεται πως από όσες χώρες προσπάθησαν και πέτυχαν ανεξάρτητα να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα, μόνο η Νότια Αφρική επέλεξε συνειδητά να τα αποσύρει από την υπηρεσία και να απεμπολέσει από μόνη της την ικανότητα πυρηνικής κρούσης.
Πολλές άλλες χώρες κατά καιρούς επιδίωξαν να αναπτύξουν πυρηνικά όπλα (ενδεικτικά: Αργεντινή, Βραζιλία, Λιβύη, Ιράκ κ.ά.) όλες όμως σταμάτησαν την προσπάθεια κυρίως λόγω διπλωματικής πίεσης και οικονομικών κυρώσεων και άλλων λόγων.
Η ανάπτυξη, παραγωγή και κατοχή πυρηνικών όπλων δεν είναι απλή υπόθεση. Πρώτα και κύρια απαιτείται μακροπρόθεσμος εθνικός σχεδιασμός, διπλωματική αντοχή σε διεθνής πιέσεις και σαφής πολιτική βούληση. Απεριόριστη κρατική χρηματοδότηση. Πρόσβαση σε σπάνιες τεχνολογίες και πρώτες ύλες. Ύπαρξη ή εκπαίδευση υψηλής κατάρτισης κι εξειδίκευσης επιστημονικού και τεχνικού προσωπικού.
Και τέλος, και παραγωγή ή αγορά κατάλληλων φορέων (αεροσκάφη, βαλλιστικούς πύραυλους, υποβρύχια) για την εξαπόλυση των όπλων αυτών αλλά και ύπαρξη κατάλληλα εξοπλισμένων Ενόπλων Δυνάμεων για να πλαισιώσουν τα όπλα αυτά.
Η Ουκρανία τελείως ψυχρά, πληροί ελάχιστες από τις παραπάνω προϋποθέσεις, συνεπώς το τι υποστηρίζουν κάποιοι αξιωματούχοι της και τι πραγματικά μπορεί να κάνει, είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Σε καθαρά πρακτικό επίπεδο είναι βέβαιο ότι η κατοχή πυρηνικών όπλων θα απέτρεπε τον διαμελισμό της από την Ρωσία, ή τουλάχιστον δεν θα τον καθιστούσε τόσο εύκολη υπόθεση.
Από την άλλη πλευρά, η ίδια η Ρωσία γνωρίζοντας αυτό, είναι μάλλον απίθανο να επέτρεπε στην Ουκρανία να αποκτούσε ξανά πυρηνικά όπλα, σε σημείο που η επιχείρηση Όπερα το 1981 θα θύμιζε παιδική χαρά.