INDIAN OCEAN (Sept. 12, 2018) Aviation Ordnanceman 2nd Class Adriena Parr, from Columbus, Miss., loads sonar buoys into an MH-60R Sea Hawk helicopter assigned to the Easyriders of Helicopter Maritime Strike Squadron (HSM) 37 on the flight deck aboard the Arleigh Burke-class guided-missile destroyer USS Michael Murphy (DDG 112) in support of an anti-submarine warfare exercise during Kakadu 2018. Michael Murphy is participating in the Australian exercise, Kakadu 2018, to enhance maritime security skills with participating nations by highlighting the value of information sharing and multilateral coordination. (U.S. Navy photo by Mass Communication Specialist 3rd Class Morgan K. Nall/Released)
Μέσα στην βδομάδα είχαμε αρκετά νέα που αφορούσαν νέες -μικρές αλλά σημαντικές- αμυντικές προμήθειες. Φυσικά η πλέον εντυπωσιακή είδηση αφορά την αγορά 4 νέων ελικοπτέρων ναυτικής συνεργασίας MH-60R, και φυσικά η είδηση για FOS στα παλαιότερα ελικόπτερα S-70B6. Τα τελευταία αναμένεται να λάβουν και νέο υπολογιστή αποστολής Maritime Mission Integration & Management System – M2IMS της ISI Hellas. Τα 15 ελικόπτερα θα είναι η αιχμή του δόρατος του ΠΝ σε ότι αφορά το κυνήγι του “Κόκκινου Οκτώβρη” κάτω από το Αιγαίο.
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Αγορά 4 ελικοπτέρων MH-60R για το ΠΝ αντί 250 εκ. ευρώ, με μεγάλη διάρκεια αποπληρωμής
Τώρα, αυτό έρχεται να “προστεθεί” στον περίφημο εκσυγχρονισμό των Ρ-3Β, που κατά πολλούς ήταν περιττός, ή όχι τόσο κρίσιμος όσο για παράδειγμα ο εκσυγχρονισμός των MEKO. Δεν θα μπούμε σε αυτό το “τρυπάκι”, και θα παρακαλέσουμε να μην μπουν και οι αναγνώστες μας στον σχολιασμό. Η αλήθεια είναι πως τα Ρ-3Β θα σηκώσουν μέρος της θαλάσσιας επιτήρησης περισσότερο, μαζί με τα IAI Heron ή οποιοδήποτε άλλο MALE UAV επιλεγεί για τον σκοπό αυτό, και λιγότερο ευθύνες της ανθυποβρυχιακής προσπάθειας. Ας μείνουμε λίγο στις ανθυποβρυχιακές δυνατότητες των Ρ-3Β.
Πράγματι, στον εξοπλισμό των υπό αναβάθμιση Ρ-3Β, δεν γίνεται λόγος για νέο MAD. Το τελευταίο είναι μάλλον το κύριο μέσο εντοπισμού υποβρυχίων από αεροσκάφη. Άλλο μέσο είναι οι ηχοσημαντήρες, που επίσης το ΠΝ δεν βλέπουμε να έχει προμηθευτεί στη σύμβαση των Ρ-3 (εκτός ίσως από ότι ήδη υπάρχει σε απόθεμα). Βέβαια ηχοσημαντήρες το ΠΝ μπορεί να βρει καινούργιους και μεταχειρισμένους άμεσα. Απλά, για να μην το κουράζουμε, τα Ρ-3Β ΔΕΝ θα κυνηγήσουν υποβρύχια στο Αιγαίο, γιατί απλά δεν θα προλάβουν να επιστρέψουν σε περίπτωση πολέμου. Μια απλή βολή ΑΙΜ-120 και τέλος.
Τώρα, που θα χρησιμοποιηθούν τα Ρ-3Β; που θα κυνηγήσουν υποβρύχια αν όχι στο Αιγαίο; Στο Ιόνιο; Η απάντηση είναι πως ναι, το Ιόνιο είναι αυτό που χρειάζεται προστασία μεγαλύτερη από το Αιγαίο, αποτελεί για το ΠΝ αυτό που λέμε το “μαλακό υπογάστριο“. Εκεί σε καιρό πολέμου θα καταφύγουν μονάδες του Στόλου που δεν πρέπει να βρίσκονται στο Αιγαίο, ενώ επίσης από εκεί θα κινούνται εμπορικά πλοία που θα ανεφοδιάζουν την χώρα μας από θάλασσα. Οι θαλάσσιες γραμμές πρέπει να μείνουν ανοιχτές με οποιοδήποτε τρόπο.
Οι επισκέψεις των τουρκικών υποβρυχίων στην Αλβανία δεν σημαίνουν ότι η Τουρκία και η Αλβανία θα φτιάξουν εκεί βάση. Δεν βρισκόμαστε στον Β’ΠΠ που μπορούσαν να υπάρχουν μυστικές βάσεις που τα υποβρύχια βγαίνουν, κάνουν μια βόλτα, βυθίζουν και επιστρέφουν. Το πρόβλημα είναι πως τα τουρκικά πληρώματα εξοικιώνονται με το Ιόνιο, μαθαίνουν την θάλασσα και τους βυθούς εκεί. Στην περιοχή αυτή λοιπόν θα έχουν χρήση σε περίπτωση πολέμου τα Ρ-3. Μπορεί κάποιοι να γελάτε, αλλά δεν πρέπει.
Σε καιρό ειρήνης, τα Ρ-3 θα εκτελούν αποστολές παρουσίας στην ΑΟΖ. Εκεί που τώρα υπάρχει μια φρεγάτα ή και περισσότερες, θα αποστέλλεται ένα Ρ-3. Σε καιρό πολέμου, τα Ρ-3 θα επιχειρούν σε περιοχές που δεν υπάρχει κίνδυνος από την εχθρική αεροπορία, αλλά η Ελλάδα πρέπει να έχει εναέρια μέσα επιτήρησης.
Κάποιοι θα μιλήσουν για τα ανθυποβρυχιακά αεροσκάφη των Τούρκων. Κι αυτά δεν θα βγουν στο θερμό Αιγαίο, καθώς θα είναι ιδανικός “μεζές” για τα ελληνικά F-16. Θα μείνουν να προστατεύσουν τα παράλια της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο από τα ελληνικά υποβρύχια, και να κρατήσουν αντίστοιχα ανοιχτές τις θαλάσσιες οδούς για την Τουρκία και το Ψευδοκράτος στην Κύπρο. Προσέξτε μια κρίσιμη παράμετρο, αν οι Τούρκοι δεν καταφέρουν να στείλουν ενισχύσεις μέσω θαλάσσης στην Κύπρο, οι δυνάμεις τους σίγουρα θα συντριβούν από μια επιστρατευμένη Εθνική Φρουρά, όση αεροπορική υποστήριξη και να λάβουν από την τουρκική αεροπορία.
Ίσως δεν έπρεπε, αλλά ξεκινήσαμε από τα Ρ-3. Ζητούμε για μια ακόμη φορά να μην μείνουν εκεί οι αναγνώστες μας, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν με τον εκσυγχρονισμό. Πάμε στα άλλα μέσα ανθυποβρυχιακής άμυνας στο Αιγαίο. Το ΠΝ ήταν από τα πρωτοπόρα ναυτικά που αγόρασε υποβρύχια 209/1100. Έχει λοιπόν 40 χρόνια εμπειρίας σε προηγμένα υποβρύχια, και γνωρίζει όχι μόνο πως να τα αξιοποιεί δυναμικά, αλλά και τον κίνδυνο που παρουσιάζουν αυτά.
Τα νέα υποβρύχια 214ΗΝ πραγματικά σαρώνουν σε όλες τις ασκήσεις, ακόμη και με “κουτσουρεμένες” δυνατότητες λόγω των παλαιών τορπιλών SUT. Πως λοιπόν το ΠΝ θα αντιμετωπίσει τα επίσης προηγμένα 214ΤΝ; Κι εκτός από τα 214ΤΝ, που θα έρθουν σίγουρα, δεν θα έχουμε “σκηνικά” όπως με τα F-35, υπάρχει ένας μεγάλος υποβρύχιος στόλος από την άλλη μεριά του Αιγαίου. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό.
Ασκήσεις «ΑΣΤΡΑΠΗ 1/19» και «ΒΡΟΝΤΗ 1/19» από το Πολεμικό Ναυτικό (Φωτογραφίες)
Μετά από τόσες δεκαετίες, σε ένα τόσο μοναδικό περιβάλλον όπως το Αιγαίο, το ΠΝ γνωρίζει πολύ καλά πως δυο μέσα αξίζουν. Πρώτον, τα σόναρ τροπίδας των φρεγατών του, και δεύτερον τα ποντιζόμενα σόναρ από τα ελικόπτερα S-70B6. Με τον συνδυασμό αυτών των δυο, καταφέρνει να “ξετρυπώνει” υποβρύχια στα “περίεργα” νερά του Αιγαίου. Αλλά και τα τελευταία, δεν είναι λίγες οι φορές που καταφέρνουν να χτυπήσουν τις φρεγάτες πριν αυτές εντοπίσουν το υποβρύχιο. Είναι ένα συνεχές παιχνίδι γάτας-ποντικού, που κερδίζει πότε o ένας και πότε ο άλλος.
Πολλοί θεωρούν πως τα συρόμενα sonar από πλοία μπορούν να κάνουν πολλά. Μπορούν πράγματι, και κάνουν αλλά όχι τόσο στο Αιγαίο. Ίσως να μπορούν να κάνουν περισσότερα στην Ανατολική Μεσόγειο. Τα VDS των ΜΕΚΟ200ΗΝ αποτελούν το ακριβότερο κομμάτι εξοπλισμού των πλοίων, αλλά το ΠΝ δεν μπορεί να κάνει χρήση τους τόσο εύκολα, ούτε έχουν ικανοποιήσει με την επένδυση που έγινε σε αυτά.
ΕΞΕΛΙΞΗ: Εν αναμονή απόφασης για τις τορπίλες των υποβρυχίων 214ΗΝ
Καταρχάς υπάρχουν περιορισμοί στην μέγιστη ταχύτητα. Οι ναυτικοί μας, μετά λόγου γνώσεως, έχουν αναπτύξει τις πιο απίθανες τακτικές αντιμετώπισης των τορπιλών, που βασίζονται κατά κύριο λόγο στην υψηλή ταχύτητα. Αν τώρα, η φρεγάτα αναμένει να τραβήξει το σόναρ, για να αρχίσει μετά τους ελιγμούς με 30+ κόμβους … “κλάφτα”.
Αντίθετα, πιθανά ίχνη στο σόναρ τροπίδας, που θα οδηγήσουν το S-70B6 με το βυθιζόμενο κοντά στο υποβρύχιο, θα “ξετρυπώσουν” τον εχθρό πριν αυτός καταφέρει να ρίξει τορπίλη. Το ελικόπτερο είναι ο “Άγνωστος Χ” για το υποβρύχιο, εμφανίζεται από το πουθενά, το εντοπίζει και το καταστρέφει. Μπορεί ένα υποβρύχιο, να έχει βρει την “φωλίτσα” του δίπλα σε έναν βράχο ή ένα παλιό ναυάγιο, και να αισθάνεται ασφαλές μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα έρθουν οι φρεγάτες του αντιπάλου σε απόσταση βολής. Από το πουθενά, χωρίς να το περιμένει, ακούγεται ο ήχος πόντισης του σόναρ από ένα S-70B6… Ακολουθεί η Mk46. Τέλος.
Επιτέλους ξεκινούν οι διαδικασίες για τορπίλες και αντίμετρα Τ/Λ στα ελληνικά υποβρύχια!
Πολλοί θα μειδιάσουν στην σκέψη “μα καλά, θα επιβιώσουν τα ελικόπτερα σε ένα φλεγόμενο Αιγαίο”; Ναι, η στοχοποίηση ενός χαμηλά ιπτάμενου ελικοπτέρου απαιτεί το μαχητικό να βρίσκεται κοντά στο ελικόπτερο. Ακόμη και ο εντοπισμός ενός ελικοπτέρου κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας είναι μια δύσκολη υπόθεση, συνεπώς είναι και η στοχοποίηση του. Από την άλλη πλευρά, η επιβιωσιμότητα του μαχητικού θα είναι αμφισβητίσιμη, καθώς εκεί τριγύρω θα πετούν μαχητικά και των δυο αντιπάλων, θα μάχονται μεταξύ τους, ενώ από την πλευρά του το ελικόπτερο έχει σύστημα αυτοπροστασίας, αντίμετρα, δυνατότητα στάσης, ακόμη και πτήσης λίγων μέτρουν πάνω από το νερό, ελιγμών κοκ.
Επίσης, οι πύραυλοι δεν είναι σίγουρο που θα μπορέσουν να βρουν στόχο σε ένα περιβάλλον με αντανακλάσεις κοκ. Θυμίζουμε τα Apache που πήγαν στην Κύπρο πετώντας χαμηλά πάνω από την θάλασσα. Θεωρεί κάποιος πως μια τέτοια αποστολή σε καιρό πολέμου είναι αυτοκτονίας; ή μια αποστολή Chinook σε νησί του Αιγαίου δεν μπορεί να γίνει; ας μην είμαστε απόλυτοι με τις λειψές μας γνώσεις, κάτι γνωρίζουν στις ΕΔ περισσότερο από εμάς.
Χάνουμε και τις Adelaide; Η Χιλή μαζεύει τα πλοία που ενδιαφέρουν το ΠΝ κι εμείς απλά κοιτάμε…
Τώρα, δικαίως οι αναγνώστες μας, κι εμείς μαζί τους, διαμαρτύρονται (όμαστε) για την έλλειψη δυνατότητας αεράμυνας περιοχής στον Στόλο, αλλά και την μη αγορά νέων πλοίων. Αυτό το βλέπουμε εμείς έτσι. Το ΠΝ το βλέπει μάλλον ως εξής. Καταρχάς, αεροπορική κάλυψη θα προσφέρει η ΠΑ σε όλο το Αιγαίο. Δεν θα βρεθεί πλοίο του ΠΝ εκτός αντιαεροπορικής ομπρέλλας σε καμία περίπτωση. Δεν επαρκεί, το γνωρίζει αυτό το ΠΝ όπως το γνωρίζουμε κι εμείς, αλλά μην ξεχνάμε πως τα πλοία του ΠΝ έχουν γραμμές άμυνας (NSSM, ESSM, RAM, Phananx, OtoMelara κοκ)
Κατά δεύτερον, ασχέτως ηλικίας, τα πλοία του ΠΝ και του ΤΝ έχουν τα ίδια όπλα. Ακόμη και η παλαιά S φέρει 8 Harpoon, και θα τους ρίξει εκεί που πρέπει. Και οι 8 Harpoon από μια S θα κάνουν την ίδια ζημιά με 8 Harpoon από ένα Arleigh Burke. Απλά το τελευταίο μπορεί να αντιμετωπίσει την ανταπόδοση από τον αντίπαλο. Υπάρχει η ισχυρή πιθανότητα το ΤΝ να μην τολμήσει καν να βγει από τους Ναυστάθμους του πριν η Τουρκική Αεροπορία δεν αποκτήσει απόλυτη υπεροχή, ή τα υποβρύχιά του “αποψιλώσουν” τα πυραυλοφόρα πλοία του ΠΝ. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχει Τούρκος Ναύαρχος που θα βγάλει τον στόλο του σε ένα φλεγόμενο Αιγαίο για να αντιμετωπίσει τον ελληνικό.
ΑΠΟΨΗ: Το διαρκές έγκλημα της μη προμήθειας σύγχρονων τορπιλών για τα υποβρύχια 214ΗΝ
Σε διαφορετική περίπτωση, το ΠΝ, σε απευθείας αντιπαράθεση των δυο στόλων, έχει την κρίσιμη ικανότητα να καταφέρει συντριπτικά πλήγματα στον αντίπαλο, ακόμη και στα “χάλια” που βρίσκεται σήμερα. Εδώ μια μικρή “παρένθεση”. Τα “χάλια” δεν έχουν να κάνουν με την δυνατότητα πλήγματος, αλλά με την ικανότητα αντιμετώπισης πληγμάτων. Δηλαδή, τα απαρχαιωμένα μέσα του ΠΝ δύσκολα θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα -ίσως και εκατοντάδες- αντιπλοϊκά βλήματα του αντιπάλου. Αυτό όμως δεν θα σταματήσει το ΠΝ να ρίξει κι αυτό αντίστοιχους αριθμούς πυραύλων στα πλοία των Τούρκων. Απλά θέλουμε να πούμε πως το ΠΝ στο Αιγαίο παίζει εντός έδρας (χωρίς εισαγωγικά).
Τώρα, το ΠΝ λοιπόν είναι προφανές πως θεωρεί πρωταρχική την αντιμετώπιση των εχθρικών υποβρυχίων, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα υπόλοιπα, με πρώτη την δυνατότητα αεράμυνας περιοχής, και δεύτερη τον εκσυγχρονισμό των μονάδων του. Όσο κι αν ακούγεται αυτό περίεργο, είναι η αλήθεια. Θα ήταν ανόητο να πληρώσουμε 700 εκ. ευρώ για μια Belh@rra ή μια LCS κι αυτές να χαθούν από τορπίλες. Η αεράμυνα περιοχής που θα πρόσφεραν δεν έχει αξία από τον βυθό του Αιγαίου.
ΑΝΑΛΥΣΗ: Ποιες οι επιλογές για άμεση ενίσχυση του ΠΝ αν δεν αγοραστούν οι Adelaide;
Σε κάθε περίπτωση, θα επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά πως το ΠΝ θα πρέπει ΑΜΕΣΑ να ενισχυθεί με αγορά νέων τορπιλών, την έναρξη του άμεσου εκσυγχρονισμού των φρεγατών ΜΕΚΟ200ΗΝ, την παραλαβή μεταχειρισμένων πλοίων που θα κλείσουν τα κενά σήμερα (Adelaide, Bremen, LaFayette), αλλά και τέλος, την έναρξη ενός ναυπηγικού προγράμματος που θα αποδώσει νέα σύγχρονα πλοία, που θα αντικαταστήσουν τις φρεγάτες κλάσης S (εκσυγχρονισμένες και μη). Και με οποιοδήποτε πρόγραμμα από τα παραπάνω (ΜΕΚΟ200ΗΝ, μεταχειρισμένα ή νέα πλοία) πρέπει να αποκτήσει δυνατότητα αεράμυνας περιοχής. Όσα είπαμε, ισχύουν για το Αιγαίο. Η Ανατολική Μεσόγειος είναι μάλλον ανθυγιεινή για τα πλοία του ΠΝ, όσο αυτά δεν έχουν κάποιο όπλο σε επίπεδο SM-2/ASTER30. Κι αυτό είναι χωρίς συζήτηση.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αντιλαμβανόμαστε πως πολλοί αναγνώστες μας θα διαφωνήσουν με τα παραπάνω, αλλά δεν είναι δική μας άποψη, για να σας την μεταφέρουμε, απλά μετάφραση των όσων κάνει το ΠΝ σήμερα (και χτες αν κρίνουμε από τα Ρ-3). Συνεπώς θερμή παράκληση, ας λείψουν οι χαρακτηρισμοί.
