Η επιχείρηση Linebacker II στο Βιετνάμ, απετέλεσε τον σφοδρότερο μετά το Β΄Παγκόσμιο στρατηγικό βομβαρδισμό στην ιστορία, και καταγράφηκε ως ο “Πόλεμος των 11 Ημερών” κατά του Ανόι. Διήρκεσε από τις 16 έως τις 29 Δεκεμβρίου 1972, με μια διακοπή για την ημέρα των Χριστουγέννων, με καθημερινές νυχτερινές επιδρομές δεκάδων Β-52 (το καθένα με 84 βόμβες Mk.82 των 500 λιβρών εσωτερικά και 24 Μ117 των 750 λιβρών εξωτερικά, σε ένα σύνολο 108) κατά στρατιωτικών, συγκοινωνιακών και ενεργειακών στόχων εντός των ορίων του αστικού ιστού της πρωτεύουσας του Β. Βιετνάμ.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 26 Δεκεμβρίου 1972: Operation Linebacker II, στόχος το Ανόι
Ειδικά τη νύχτα της 26ης Δεκεμβρίου 1972, 116 Β-52 έπληξαν τους στόχους τους (πάντα από ύψος 50.000 ποδών με χρήση ραντάρ, χωρίς κατευθυνόμενα όπλα) διερχόμενα όλα εντός 13 λεπτών, κάτι που σημαίνει έκρηξη 60 βομβών το δευτερόλεπτο επί 13 λεπτά εντός αστικού ιστού.
Στο τέλος του ενδεκαημέρου, οι απώλειες αμάχων που ανακοίνωσε το Β. Βιετνάμ (που πόνταρε για ανακούφιση στη διεθνή κατακραυγή και δεν είχε λόγο να στρογγυλέψει προς τα κάτω τα νούμερα, τουναντίον…) ήταν 1.318 νεκροί. Προφανώς επρόκειτο για πολύ στοχευμένη επιχείρηση για να κλείσει ο πόλεμος του Βιετνάμ, με επιστροφή των αμερικανών αιχμαλώτων, και να αφεθεί έπειτα ο Νότος στην τύχη του, σε συνέχεια των διευθετήσεων Νίξον – Μάο για διάσπαση του κομμουνιστικού στρατοπέδου. Εξίσου προφανώς επρόκειτο για άθλο της πολιτικής άμυνας του Βορρά.
Η επιτυχία της επιχείρησης ήταν αξιοσημείωτη, δεδομένου ότι επλήγησαν με ακρίβεια στόχοι ύψιστης σημασίας (θερμοηλεκτρικά εργοστάσια, σιδηροδρομικοί σταθμοί και διασταυρώσεις, αποθήκες SAM, τεταγμένες συστοιχίες SAM, λοιπές συγκοινωνιακές και τηλεπικοινωνιακές υποδομές κ.λπ.) από τεράστιο ύψος, νύχτα, μόνο με ραντάρ, κάτι χωρίς προηγούμενο στην ιστορία.
Από την άλλη, αποκαλύφθηκε η χρόνια υστέρηση των ΗΠΑ στον ηλεκτρονικό πόλεμο, με τα εξειδικευμένα στη συμβατική κρούση στο Βιετνάμ B-52D να έχουν αποτελεσματικότερα ECM (αλλά κατ’ αποτέλεσμα πάλι ανεπαρκή) από τα B-52G. Τα τελευταία προορίζονταν να βομβαρδίσουν τη… Μόσχα σε περίπτωση παγκόσμιας σύγκρουσης, και τα οποία προστέθηκαν στο στόλο της επιχείρησης για να “βγουν” οι αστρονομικοί αριθμοί (209 αεροσκάφη), και οι πτωχές τακτικές.
Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, απωλέσθηκαν συνολικά 29 Β-52 όλων των τύπων, όπου 17 κατερρίφθησαν και 12 απωλέσθησαν σε επιχειρησιακά ατυχήματα. Μικρό σκορ σε σχέση με τον αριθμό των εξόδων που πραγματοποίησαν, αλλά και σε σχέση με τις απώλειες π.χ. των 583 Φάντομ της USAF, των 150 του Ναυτικού και 75 περίπου των Πεζοναυτών. Και πάλι όμως η απώλεια των B-52 ήταν σημαντική, δεδομένου ότι αφορούσε αναντικατάστατα αεροσκάφη, προ πολλού εκτός παραγωγής.
Η καταστολή αεράμυνας γινόταν αφενός με παρεμβολές (από Douglas EB-66E της USAF και Grumman EA-6B του Ναυτικού, τα πρώτα γηραλέα, τα δεύτερα στην πρώτη τους μάχη!), αφετέρου με επίθεση. Σε αυτή μετείχαν Grumman A-6B Intruder του Ναυτικού με AGM-78 Standard ARM, F-105G της Αεροπορίας με το ίδιο όπλο και EF-4C της Αεροπορίας με AGM-45 Shrike (το “έσχατο” F-4G Wild Weasel απείχε ακόμη 7 χρόνια από ενεργό υπηρεσία). Γνωστών συντεταγμένων τεταγμένες συστοιχίες SA-2 επλήττοντο όμως και από απροσδόκητα αεροσκάφη στο ρόλο καταστολής αεράμυνας, όπως τα F-111A, με φορτίο είτε 24 Mk. 82 των 500 λιβρών ή 16 βόμβες διασποράς SUU-30 με βομβίδια CBU-52, λόγω της ικανότητας πλοήγησης ακριβείας, αυτόματης παρακολούθησης εδάφους στα 200 πόδια ημέρα/νύχτα και τυφλού βομβαρδισμού ακριβείας με ένα μόνο πέρασμα.
Αν και η απόκλιση του αδρανειακού συστήματος πλοήγησης ήταν μεγάλο για τα σημερινά δεδομένα, η τεχνική offset bombing εγγυώντο πολύ καλό αποτέλεσμα. Η τεχνική αυτή γίνεται με την σκόπευση του στόχου έχοντας ως σημείο αναφοράς ένα ευδιάκριτο κοντινό τοπόσημο. Έτσι οι αντιαεροπορικές συστοιχίες των βορειοβιετναμέζων, π.χ. τα βαν και οι εκτοξευτές τους, δεν έδιναν άξια λόγου επιστροφή στο ραντάρ, αλλά αυτό το έκανε το offset point, που ήταν συνήθως γέφυρα, εργοστάσιο, υψικάμινος κ.λπ. με ακριβέστατα καταγεγραμμένη απόσταση και σχετική θέση ως προς τη συστοιχία από αεροφωτογραφίες. Λεπτό σημείο εδώ ήταν να μην βομβαρδισθεί κατά λάθος το offset, πράγμα που έχει συμβεί στο στρες της μάχης!
Η συγκεκριμένη επιχείρηση ήταν και από τις ελάχιστες περιόδους στις οποίες οι κανόνες εμπλοκής των ΗΠΑ επέτρεψαν πλήγματα κατά βορειοβιετναμικών αεροδρομίων, χωρίς βέβαια ειδικά όπλα.
