Σήμερα η πλειονότητα των περισσότερων σύγχρονων σκαφών επιφανείας βασίζεται σε ένα μείγμα συστημάτων που κάλυπτε τις απαιτήσεις ναυτικού πολέμου προ εικοσαετίας, όπου οι απειλές ήταν οι λεγόμενες κλασσικές, ήτοι, εχθρικό πλοίο, εχθρικό υποβρύχιο και εχθρικό αεροσκάφος.
Αυτή η θεώρηση περί απειλών δοκιμάστηκε έντονα στις 12 Οκτωβρίου του 2000, όταν στον Κόλπο του Άντεν, το Αμερικανικό Αντιτορπιλικό USS COLE, κλάσης Arleigh Burke, χτυπήθηκε κατά τη διάρκεια ανεφοδιασμού του στο λιμάνι, από ένα μικρό πολυεστερικό σκάφος φορτωμένο με εκρηκτικά C4, στο οποίο επέβαιναν δύο βομβιστές αυτοκτονίας της AL-QAEDA.
Αυτή η κατά γενική ομολογία επιτυχημένη επίθεση, δεν περιείχε στοιχεία υψηλής τεχνολογίας σκόπευσης και κατεύθυνσης, ούτε την αίγλη ενός πλήγματος από κάποιον κορυφαίο υπερηχητικό αντιπλοϊκό πύραυλο, μάλιστα έμοιαζε αρκετά με τις τακτικές των μπουρλοτιέρηδων από το παρελθόν.
Το αποτέλεσμά αυτής της επίθεσης ήταν 17 νεκροί του πληρώματος και 37 τραυματίες και ως περιστατικό κατέδειξε την αδυναμία των πανίσχυρων πλοίων της εποχής να αμύνονται αποτελεσματικά στις πρώιμες ασύμμετρες απειλές μιας και οι ζημιές του πλοίου ήταν σημαντικές.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Με ουκρανικά USV χτυπήθηκε η Admiral Makarov! Αλλάζει η μορφή του ναυτικού πολέμου!
Το πρώτο που έπρεπε να γίνει ήταν σαφώς η αύξηση της επίγνωσης της τακτικής κατάστασης, δηλαδή να γνωρίζει ο διοικητής άμεσα ότι απειλείται το σκάφος και να λάβει τα κατάλληλα μέτρα. Στον τομέα της φονικότητας επήλθαν σημαντικές βελτιώσεις με την αναβάθμιση ήδη υπηρετούντων συστημάτων και την προσθήκη νέων. Έτσι είδαμε οι πύραυλοι RAM να αποκτούν την δυνατότητα HAS (Helicopter, Airplane, Surface), τα συστήματα CIWS Phalanx να δέχονται την αναβάθμιση PSuM, με την προσθήκη ενός αισθητήρα FLIR και μακρύτερης κάννης, για την αντιμετώπιση στόχων επιφανείας.
Στα νέα συστήματα άρχισαν δειλά-δειλά να επανεμφανίζονται βαρέα πολυβόλα και ελαφρά πυροβόλα σε αντίστοιχους εξωτερικούς επανδρωμένους σταθμούς οπλισμού για την αντιμετώπιση ταχέων σκαφών. Μετεξέλιξη αυτών, είναι οι σύγχρονοι τηλεχειριζόμενοι σταθμοί οπλισμού, Remote Weapon System (RWS), όπως ο Sea Protector της Kongsberg, που πλέον θεωρούνται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ σε κάθε σύγχρονη πολεμική σχεδίαση πλοίου.
Αντίστοιχες κινήσεις έγιναν σε κάθε δυτικό ναυτικό, μιας και στα πολεμικά πλοία ανατέθηκαν και καθήκοντα προστασίας της εμπορικής ναυτιλίας στα πλαίσια των επιχειρήσεων αντιπειρατείας.
Modern Warfare ή απλά οι εξελίξεις επιβάλλουν τη νέα πραγματικότητα
Και πάλι όμως η εξέλιξη της τεχνολογίας, μιας και είναι ραγδαία, έρχεται να δημιουργήσει πρόβλημα σε συστήματα και οργανισμούς που δεν έχουν μάθει να εξελίσσονται ή δεν έχουν σχεδιαστεί να το κάνουν.
Έτσι λοιπόν στο σύγχρονο πεδίο μάχης, όπως αυτό αποτυπώνεται στις δύο πιο πρόσφατες πολεμικές συγκρούσεις, την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την αντίστοιχη του Αζερμπαϊτζάν στην Αρμενία, κυρίαρχο ρόλο έχουν πλέον τα drones κάθε είδους.
Από απλά μικρά σαν τα DJI Mavic για αναγνώριση, ιδιοκατασκευές, loitering munitions, μέχρι μεγαλύτερα οπλισμένα UAS και φυσικά μη επανδρωμένα σκάφη επιφανείας, που πλέον είναι στο προσκήνιο, έπειτα από την επιτυχή προσβολή της Ρωσικής φρεγάτας Makarov εντός του λιμένα της Σεβαστούπολης, τα drones αποτελούν το παρόν και το μέλλον κάθε πολεμικής επιχείρησης.
Tο σχετικά χαμηλό τους κόστος και η ικανότητα ταχείας παραγωγής τους σε σχέση με τα κλασσικά οπλικά συστήματα, επιτρέπουν τη χρήση τακτικών κορεσμού της αντίπαλης άμυνας, σε συνδυασμό με την ικανότητά τους να λειτουργούν σε καθεστώς σμήνωσης (swarming).
Οι λύσεις που δόθηκαν τις περασμένες δεκαετίες στον τομέα των ασύμμετρων απειλών είναι πλέον ξεπερασμένες ακριβώς λόγω της υπερπληθώρας στόχων. Η ασύμμετρη απειλή δεν είναι πλέον μόνο 5-6 βάρκες φορτωμένες με εκρηκτικά, αλλά και άλλοι 40-50 στόχοι διαφορετικής ικανότητας.
Επομένως η νέα γενιά πολεμικών πλοίων που μπαίνει ή ετοιμάζεται να μπει σε υπηρεσία, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν τις απειλές αυτές και φυσικά να αναπροσαρμόσει το μείγμα hard-soft kill οπλικών συστημάτων για την αντιμετώπισή τους. Το μεγάλο όμως στοίχημα για την αντιμετώπιση των επιθέσεων κορεσμού, μπορεί να κερδηθεί με την χρήση στο άμεσο μέλλον, οπλικών συστημάτων κατευθυνόμενης ενέργειας, Directed Energy Weapons, κατά κόσμον DEW.
Όπλα κατευθυνόμενης ενέργειας, η λύση στις ασύμμετρες απειλές
Τα όπλα κατευθυνόμενης ενέργειας, ή αλλιώς Directed Energy Weapons (DEW), αποτελούν μια σχετικά νέα κατηγορία οπλικών συστημάτων, σε σχέση με τα ήδη υπάρχοντα και η ουσιαστική τους διαφορά είναι η χρήση της ενέργειας καθαυτής. Ενώ στα ήδη υπάρχοντα οπλικά συστήματα η όποια μορφής παραγόμενη ενέργεια, χρησιμοποιείται για να κινήσει ένα πυρομαχικό προς το στόχο, στα DEW η χρησιμοποιούμενη ενέργεια αποτελεί από μόνη της το μέσο προσβολής του στόχου.
Ως παράδειγμα, μέχρι σήμερα, για να πλήξουμε ένα στόχο, εκτοξεύουμε ένα πύραυλο του οποίου ο κινητήρας καίει το καύσιμο, για να παραχθεί κινητική ενέργεια που θα μεταφέρει την κεφαλή του πυραύλου με ακρίβεια στο στόχο, χρησιμοποιώντας πολύπλοκες διατάξεις ελέγχου και διεύθυνσης. Ακόμη και αν δεν εκτοξεύσουμε ένα πύραυλο, αλλά απλά χρησιμοποιήσουμε ένα βλήμα πυροβόλου ή πολυβόλου, η φιλοσοφία παραμένει παρόμοια, καθώς απαιτείται η καύση του προωθητικού γεμίσματος με σκοπό το βλήμα να αποκτήσει κινητική ενέργεια.
Η χρήση των DEW, έρχεται να αλλάξει αυτό ακριβώς, να καταργήσει την κλασσική μορφή βλήματος, αξιοποιώντας εξαιρετικά εστιασμένη ενέργεια ως μέσο καταστροφής του επιθυμητού στόχου. Φυσικά η απαιτούμενη ενέργεια γι’ αυτό δεν προκύπτει από την καύση κάποιου προωθητικού. Έτσι έχουμε λοιπόν τις κάτωθι κατηγορίες:
Το laser HELIOS θα δοκιμάσει φέτος το Αμερικανικό Ναυτικό σε Arleigh Burke
1ον Συστήματα Μικροκυμάτων, τα οποία αξιοποιούν ένα εύρος συχνοτήτων μεταξύ 300 MHz και 300 GHz (μήκη κύματος από 1 μέτρο έως 1 χιλιοστό), παράγοντας έτσι δέσμες ενέργειας υψηλής εστίασης ώστε να καταστραφούν τα ηλεκτρονικά μέρη ενός στόχου.
2ον όπλα Laser, τα οποία ανάλογα με την ισχύ και τον τύπο τους έχουν ως στόχο είτε τον αποπροσανατολισμό ενός στόχου, είτε την φυσική καταστροφή του.
3ον Όπλα πλάσματος, τα οποία αξιοποιούν δέσμες υψηλής ενέργειας που παράγονται από τον ιονισμό των σωματιδίων και έχουν τη δυνατότητα φυσικής καταστροφής ενός στόχου.
4ον Οι Ηχητικές συσκευές μακράς εμβέλειας, Long Range Acoustic Devices (LRAD), οι οποίες χρησιμοποιούν ακουστικές συχνότητες για τη μετάδοση μηνυμάτων και αποτελούν ένα…
Η συνέχεια στο Naval Defence
